*. پارسال همین روزا(!):
عمری است در سکون نشسته ام در انتظار ...
چه تناقض جالبی و چه انتظار عجیبی !
مگر می شود نشست و انتظار کشید ... مگر می شود در سکونی ابدی منتظر آمدن بود!؟ ... نه نمی شود!!
باید برخیزی، بلند شوی ... برای انتظار آمدن آن که وعده آمدنش سالهاست بر جریده عالم و بر دیوارنوشته های تاریخ ثبت است، نباید نشست ... باید بلند شد و تلاش کرد، باید عبادت کرد ... اما نه از آن جنس عبادت هایی که در کنج عزلتی سالها دعا بخوانی برای هیچ ... نه از آن جنس عبادت های پارناسیزمی که نه جامعه ات، نه اطرافیانت و نه هیچ کس دیگرت برایت بی اهمیت باشد ... نه از آن عزلت نشینی های صوفیانه و عرفان زده امروزینی که بوی گند دود تریاکش را و برق شعله منقلش را می شود از دور دید! ... بلکه باید جهد کنی، باید برخیزی ... قل انما اعظکم بواحده ان تقوموا لله مثنی و فردی ... باید بیدار شوی ... یا ایها المدثر! ... قم !
امضا: صابر خسروی
15/5/88
*. کدام آینه تمام بودن مرا نشانم خواهد داد!؟
*. ...
بعضی دل ها خسته اند، زیر بار فشار این هجمه های دردی که
به نبرد آمده اند؛ خم شدند ...
بوعلی ای باید تا قلنج کمر این دلهای خسته را بپیچاند امید که
خوب شوند -و راست است که بوعلی هم از قلنج مرد!-
اما درد را باید درمان کرد یا نه؛ خود مساله دیگری است ...
بعضی دردها مثل موخوره اند مثل سوهان، روح آدمی را می خورند
اما بعضی دردها رشدند، ریشه دارند جوانه می زنند -همان دردهایی
که باید فریادشان زد که درد بر من ریز و درمانش مکن!-
با درد باید ساخت تا ساخته شد -که مرد را دردی اگر باشد خوش است!-
درد اگر درد باشد تو را می سازد ...
منشا هر دردی چیزی است ...
گاهی دردها باعث حرکتند و گاهی حرکت ها باعث درد ...
اما آنچه معلوم است این است که سیر گذار از درد به حرکت و از حرکت
به درد ممتد و بی انتهاست ...
که وقتی از درد حرکت می کنی قدم که در راه می گذاری هزاران درد
جدید از این انقلاب درونیت بر تو هجمه می آورد و چه زخم ها و چه
زخمه ها که بر تار و پود بودنت نقش می بندد -ما چو چنگیم و تو
زخمه می زنی!-
و آنگاه که از این همه درد خسته و درمانده می ایستی و می نشینی
باز هم می بینی که از انبوه این همه درد که در گلویت حناق گرفته اند
و گویی در اعتراض به این سکونت در گلویت تحصن کرده اند، بلند
می شوی فریاد می کشی و راه می افتی و بازهم خسته می شوی و
بازهم می نشینی و بازهم ... و میبینی که این درد چقدر پویاست!
و سخن آخر اینکه:
از درد سخن گفتن و از درد شنیدن
با مردم بی درد ندانی که چه دردی است !
*. واگویه اند اینها ...
*. سپاس از دوستی که هم کلامی اش باعث این تراوشات شد ...
*. ...
و شهری که خسته است ...
و شهری که دائم دارد عرق می ریزد از این همه بلا، این همه مصیبت!
و شهری که داغ است، سوزان است!
و شهری که بی درد شده است و درد بی دردی علاجش آتش است!
و شهری که آب پاک ندارد ...
و شهری که از شرم زیر دود و غبار خود را پنهان کرده است!
و شهری که گشت دارد اما امنیت ندارد!
و شهری که گدا آری، فساد آری اما کار ندارد!
و شهری که آسمانش دیگر آبی نیست!
و شهری که ...
و شهری که دارد می خوابد ...
و رویا می بیند ...
رویایی به لطافت همان روزهایی که هنوز این شهر نفس می کشید!
رویایی به استواری همان روزهایی که چشم میلیونها نفر به خیابانهایش دوخته بود -و چه امیدها که نشکفته پژمرد!-
رویایی به پایداری همان شعارها و شعورها!
رویایی به شیرینی همان روزهایی که آبش را می شد در شیشه کرد و به عنوان آب معدنی فروخت!
رویایی به برکت همان لوطی ها و داش آکل ها!
رویایی به عظمت سخنان تراویده از حسینه ارشاد!
رویایی به ...
و شهری که دارد می خوابد ...
و شهری که به خدا خدا ندارد!
*. نوشته هایی است از سر درد! زیاد جدی نگیرید ...
*. دوستی پیام داد که روزت مبارک! گویا روز جوان است ...
روز جوان بر آنهایی که فکر می کنند روز دارند مبارک!
*. یاد این شعر آن شاعره بزرگوار افتادم که این روزها گویا تولدش است:
هر چند دخمه را بسیار خاموش و کور می بینم
در انتهای دالانش، یک نقطه نور می بینم!
*. عکس از آرش حمیدی
از پوشیدن هرگونه لباس مهیج خودداری کنید تا کمتر مورد اذیت و آزار مردان چشم ناپاک قرار گیرید.
- این پست عکس ندارد!-
طرف پست گذاشته:
و تو صلت کدام قصیده ای غزل!؟
بعدش طرف کامنت گذاشته:
بیا به وبلاگ من یه نظر خوجگیل و موجگیل بذار!
*.
کار ِ رود، رفتن است
کار ِ باد، آمدن
کار ِ عشق، بردن است
کار ِ دل، باختن...
کار ِ مرگ هرچه هست
کار ِ ما ست
عاشقانه زیستن
...
مژگان عباسلو
*. خیلی حرف داشتم از زاهدان:
از جندالله، از دریغ رفته ام بر عدم یک تسلیت ناقابل رییس جمهوری!
از محکوم کردن های اوباما و بان کی مون و اتحادیه اروپا و هزاران
کوفت و زهر مار دیگه!، از عملیات انتحاری و این تحجر اسلامی!
از سیستانی که دارد میمیرد! از نمایندگانی که استعفا می دهند!
از ربط دادن این کشتار به قضیه شهرام امیری! از آدم هایی که دارند
میمرند! از فبای ذنب قتلت ...
*. بگذار سر به سینه من تا که بشنوی ...
*. چون پرده بر افتد نه تو مانی و نه من ...
*. ...
سرتو بالا بگیر مرد!
به يادش و به ياريش
در تنهايي و خلوت خود نشسته ام، نطفه كلمه اي را در خود احساس
مي كنم! آبستن شده ام! گويي نسيمي از غيب بر من وزيدن گرفته است
كه من اينچنين بي تاب نوشتن شده ام، بي تاب اين فرزند نا خلف غيبي
خويش!
قلمم نمي چرخد كه بنويسد. عجب لج بازي بچه گانه اي دارد! گويي
در اين نيم شب اواخر تيرماه اين سال شوم، در اين نيم شب تيره و تار،
در اين نيم شب غفلت و خواب آلودگي نمي خواهد چيزي بنويسد! اما
دقيق تر كه مي شوم مي بينم كه حق دارد! آخر در اين شب بزرگ نبايد
نوشت! نبايد احساسات ناب را به زور به ابتذال كلمات كشاند! نبايد اين
همه خاطرات شورانگيز و مستانه را محدود اين كلمات ضعيف و حقير
كرد! بلكه امشب بايد همه چيز را كنار گذاشت؛ قلم را، كاغذ را، مخاطب
را و حتي بودن خويش را! بايد از همه چيز گذشت و همه چيز را كنار
گذاشت، بايد به عدم راه برد! بايد دست در دست عدم، بودن خويش را
هم فراموش كرد و آنگاه –چون خداوند كه خلقتش را از عدم آغاز كرد-
در صحراي عدم خويش ايستاد، نگريست، خيره شد و گوش داد!
بايد ايستاد بر فراز پهناي عدم، بايد نگريست به آسمان خيال انگيز و
رويايي عدم و بايد گوش داد! تنها در اين صورت است كه لايق شنيدني!
تنها اگر اين طور باشي محرمي! كه اگر اين طور نباشي دست غيب بر
سينه نامحرمت مهر ابطال مي زند!
حال كه اين طور شده اي، سروش غيب آرام و آهسته سر فرا گوشت
مي آورد و زمزمه اي را در تو جاري مي سازد ... مي شنوي!؟ ...
اقرا باسم ربك الذي خلق! ... و اين طور مي شود كه در اين صحراي
عدم، شكوفه هاي بودنت ناگهان سر از خاك بر مي كشند و تو خويش
را در مي يابي و بودنت را از عمق عدم خويش بيرون مي كشي و اين
طور مي شود كه سطر سطر بودنت را از اوراق عدمت مي خواني و از
بر مي كني ... و بعثت تو نيز مي تواند اينگونه باشد! ...
يا ايها المدثر! ... قم! ...
امضا: صابر خسروي
29/4/88
شب مبعث 3:15 بامداد
*. پارسال همین حدودا عنوان جدیدی است برای نوشته هایی که درست پارسال همین حدودا نوشته شده اند!
*. و دیداری که هنوز میسر نشده است ...
*. از سفر آمدیم! از سفر و از جام جهانی خواهم نوشت همین چند روزه ...
*. بعثت لاتمم مکارم الاخلاق ...
*. ...
