tag:blogger.com,1999:blog-52501693987053364462024-03-13T21:38:11.557+03:30شط شرابتراوشات ذهنی یک دیوانهSaberkhosravihttp://www.blogger.com/profile/15157674243880233506noreply@blogger.comBlogger647125tag:blogger.com,1999:blog-5250169398705336446.post-62788840137460836902021-06-10T15:45:00.001+04:302021-06-10T15:45:50.071+04:30از ۴ دقیقه تا ۴ سال<iframe style="background-image:url(https://i.ytimg.com/vi/RlTVIBrfuaw/hqdefault.jpg)" width="480" height="270" src="https://youtube.com/embed/RlTVIBrfuaw" frameborder="0"></iframe>Saberkhosravihttp://www.blogger.com/profile/15157674243880233506noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5250169398705336446.post-40453313550868688392018-08-06T17:39:00.000+04:302018-08-06T17:39:27.418+04:30گذشته عجیب مخدریه برای حال و روز خراب! <div dir="rtl" style="text-align: right;" trbidi="on">
<b>جامونده تو روزای خوب گذشته و فقط جسمشه که کش اومده تا همین لحظه! پیرهنم که باشه هزار تیکه میشه چه برسه به این تنِ ماسیدهی پوستِ استخون</b><br />
<b>هزار تیکه است و هر تیکهاش یه جایی و یه زمانی؛ یه تیکه روی صندلی سوم شمال شرقی حافظیه، یه تیکه لم داده روبروی نسیم خنک حوضچهی وسط حیاطای یزد، یه تیکه پشت چراغ قرمز چهارراه قدس، یه تیکه زیر خرواری جیک جیک گنجشگای درختای امیرآباد، یه تیکه روی صندلی طبقه دوم فلینی، یه تیکه پارهشده وسط پل مدیریت، یه تیکه تو خرماپزون درکه، یه تیکه تو ترافیک تجریش، یه تیکه روی سنگفرشهای ایروان، یه تیکه سالن ایرانشهر، یه تیکه وسط </b><b>...</b><br />
<b><br /></b>
<b>حالا اما خزون زده به روزای زندگیش، مه گرفته جادهی تیره و تار پیش روش رو، حالا شده مردهای که قلبش گرومپ گرومپ میزنه اما باسه چیش رو نمیدونه!</b><br />
<b>بیا ژوزفین! بیا و ازین برزخِ هیچ در هیچ نجاتش بده! بیا و لب باز کن تا تیکه تیکهاش از جا کنده شن. بیا و غزل بخون که جون بگیره این تنِ تیکه و پاره. بیا و ...</b><br />
<b><br /></b>
<b><br /></b>
<div>
<br /></div>
</div>
Saberkhosravihttp://www.blogger.com/profile/15157674243880233506noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5250169398705336446.post-52553789830585864322017-07-15T14:13:00.000+04:302017-07-15T14:13:21.907+04:30حالا كه چشماش روي همه ...<div dir="rtl" style="text-align: right;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<b><br /></b>
<b><span style="background-color: white; border: 0px; font-family: -apple-system, BlinkMacSystemFont, "Segoe UI", Roboto, Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; font-stretch: inherit; font-variant-numeric: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; padding: 0px; text-align: left; vertical-align: baseline;">حالا كه چشماش روي هم داره عالمي رو تاريك ميبينه، حالا كه خوابه و بيداري جهان بطالتي بيش نيست، حالا كه رويا رو بغل كرده تا همه حقيقت جهان مسخره جلوه كنه، حالا وقتشه كه قلم رو تاب بدي روي سفيدي هاي اين كاغذ بي خط تا به هر بهونه اي شده خالي كني اين همه حرف چپيده تو حلقومت رو. اما كلمه ها خيلي وقته تو مغزت غُل خوردن و لعاب پس دادن و حالا خودشون لاشه مرده اي شدن كه فقط ظاهرشون به حرف مي خوره و از معني خالين!</span><br style="background-color: white; font-family: -apple-system, BlinkMacSystemFont, "Segoe UI", Roboto, Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; text-align: left;" /><span style="background-color: white; border: 0px; font-family: -apple-system, BlinkMacSystemFont, "Segoe UI", Roboto, Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; font-stretch: inherit; font-variant-numeric: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; padding: 0px; text-align: left; vertical-align: baseline;"></span><br style="background-color: white; font-family: -apple-system, BlinkMacSystemFont, "Segoe UI", Roboto, Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; text-align: left;" /><span style="background-color: white; border: 0px; font-family: -apple-system, BlinkMacSystemFont, "Segoe UI", Roboto, Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; font-stretch: inherit; font-variant-numeric: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; padding: 0px; text-align: left; vertical-align: baseline;">استخون کلمهها مونده و گوشتش شده لعاب اون دیگ جوشان. استخونارو میشه رو کاغذ ریخت اما فایدهاش چیه!؟ </span><br style="background-color: white; font-family: -apple-system, BlinkMacSystemFont, "Segoe UI", Roboto, Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; text-align: left;" /><span style="background-color: white; border: 0px; font-family: -apple-system, BlinkMacSystemFont, "Segoe UI", Roboto, Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; font-stretch: inherit; font-variant-numeric: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; padding: 0px; text-align: left; vertical-align: baseline;">بیا و خودت بخون جان کلمهها رو از لعابی که داره از چشام سراریز میشه و میریزه رو کاغذ سفید جلوم کنار استخونای بیجون. بیا و خودت لمس کن این همه تشنگی سوزان رو!</span><br style="background-color: white; font-family: -apple-system, BlinkMacSystemFont, "Segoe UI", Roboto, Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; text-align: left;" /><span style="background-color: white; border: 0px; font-family: -apple-system, BlinkMacSystemFont, "Segoe UI", Roboto, Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; font-stretch: inherit; font-variant-numeric: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; padding: 0px; text-align: left; vertical-align: baseline;"></span><br style="background-color: white; font-family: -apple-system, BlinkMacSystemFont, "Segoe UI", Roboto, Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; text-align: left;" /><span style="background-color: white; border: 0px; font-family: -apple-system, BlinkMacSystemFont, "Segoe UI", Roboto, Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; font-stretch: inherit; font-variant-numeric: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; padding: 0px; text-align: left; vertical-align: baseline;">چیزی در این میانه خالی است!</span></b></div>
Saberkhosravihttp://www.blogger.com/profile/15157674243880233506noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5250169398705336446.post-34160878874538795242017-05-07T13:11:00.000+04:302017-05-07T13:11:02.160+04:30معرفی کتاب به بهانه نمایشگاه کتاب <div dir="rtl" style="text-align: right;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-UxClEzxmGlo/WQ7buDucyXI/AAAAAAAADnA/anHPNVUQYn8YMD-yTsObmyUhqon04RLjQCLcB/s1600/photo_2017-05-07_12-59-35.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://1.bp.blogspot.com/-UxClEzxmGlo/WQ7buDucyXI/AAAAAAAADnA/anHPNVUQYn8YMD-yTsObmyUhqon04RLjQCLcB/s320/photo_2017-05-07_12-59-35.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
به بهانه نمایشگاه کتاب و به قدردانی عزیزانی که مدام کتاب معرفی میکنند تصمیم گرفتم تا ۱۷ کتاب قابل توصیهای که اخیرا خواندم را معرفی کنم. سعی کردم تا طیف متنوعی باشد و لذا معرفی همهشان در یک پست جا نمیشوند. در اینجا تنها کتابهایی عمومیتر را به اختضار و در قالب چند جمله کوتاه معرفی میکنم؛ چراکه شرح و بسط و درسآموختههای هر کدامشان کرورکرور حرف میخواهد.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-4etMncX0Z4Y/WQ7buE6x_-I/AAAAAAAADm8/Go82rnGkWo4uFk6I5JvBQgwCRnCCmL_iwCLcB/s1600/photo_2017-05-07_12-52-22.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://4.bp.blogspot.com/-4etMncX0Z4Y/WQ7buE6x_-I/AAAAAAAADm8/Go82rnGkWo4uFk6I5JvBQgwCRnCCmL_iwCLcB/s320/photo_2017-05-07_12-52-22.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
برای آنانکه به تغییر در زندگی و زندگی سرشارتر اهمیت میدهند، آثار آلن دو باتن خاصه «تسلیبخشیهای فلسفی» از آن دست کتابهایی است که در میان سفیدی خطوطش نکتهها دارد برای اهلش. «سرکلاس با کیارستمی» را رضای عزیزم به من توصیه کرد و نه تنها درس هنر است که درس زندگی است. بسیاری همچون مجید عزیزم «تئوری انتخاب» را سرلوحه زندگانیشان قرار دادند و من هم با خواندنش همین مسیر را پی گرفتم. به دن آریلی را پیشتر میشناختم اما به پیشنهاد هانی عزیزم «نابخردیهای پیشبینیپذیر» را خریدم و خواندم و بهترین کتابی است که به سادگی هر چه تمامتر اقتصاد رفتاری را پیش رویت میگذارد. مکدونا را به بهانه تئاتر «مرد بالشی» که با حمید عزیزم رفتیم شناختم و بعدتر «ستوان آینیشمور»ش بسیار برایم خاص شد (هر چند کلا مکدونا به دلیل خشونت عمیق در زیرلایههای نمایشنامههایش چندان برای همگان توصیه نمیشود)<br />
باقی کتابها هم باشد برای بعد ...<br />
<br /></div>
Saberkhosravihttp://www.blogger.com/profile/15157674243880233506noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5250169398705336446.post-39761403233170862682017-04-08T19:45:00.000+04:302017-04-08T19:45:05.505+04:30واژهشناسی جهنم<div dir="rtl" style="text-align: right;" trbidi="on">
<br /><br /><a href="https://3.bp.blogspot.com/-KOzTx9n8gSE/WOeskxWqtgI/AAAAAAAADmQ/Gj9uX9idtmszgcCykFE3GQmciSTGMcIlwCLcB/s1600/Capture.PNG"><img border="0" src="https://3.bp.blogspot.com/-KOzTx9n8gSE/WOeskxWqtgI/AAAAAAAADmQ/Gj9uX9idtmszgcCykFE3GQmciSTGMcIlwCLcB/s640/Capture.PNG" /></a> <br /><br /><br />در اقوال باستان آمده است که «گهینوم» نام درهای است در اطراف اورشلیم و در مسیر بیتلحم که قربانگاه اصلی کودکان برای خدای «مولوخ» بوده است و بعدها آتشگاهی ابدی برای تجسم دوزخ <br />تعابیرش از حد حوصله خارج است؛ از جهنم به توصیف آنجلیکو فرا گرفته و توصیفات آلیگیری در کمدی الهی تا توصیفات متی در انجیل و آیات قرآن؛ اما جهنم آدمی گویی همان لحظات عمیق تنهایی است که خشکت میکند؛ همان لحظههای دوری از هر چه هست؛ گویی همان تعلیق ندانستن آنکه چه باید بکند؛ همان حس گزندهی استیصال! مزمزهی لحظاتی تلخ که انگاری توصیف همان «لَأَكِلُونَ مِن شَجَرٍ مِّن زَقُّومٍ» است؛ همان جدایی آدمی حتی از خودش <br /><br />به قول حضرت حافظ: <br /><br />حدیث هول قیامت که گفت واعظ شهر <br />کنایتی است که از روزگار هجران گفت <br /><br /><br /></div>
Saberkhosravihttp://www.blogger.com/profile/15157674243880233506noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5250169398705336446.post-91272302682556095182017-04-07T19:48:00.001+04:302017-04-07T19:50:25.385+04:30واژهشناسی آن<div dir="rtl" style="text-align: right;" trbidi="on">
حضرت مولاناست گمانم که میگوید: «آنِ منی؛ کجا روی!؟». و چه ترکیب عمیقی است این «آنِ من» بودن! ایهام ظریفی است: یکی در معنای تملک - و چه معنای بدی!- اما معنی دیگرش به تاکید عرفا قابل درک اما توصیفناپذیر است: نوعی حسن در لحظه، نوعی زیبایی در یک نفس و یک دم، نوعی لمحهی ناب، نوعی حس لعنتی غیر قابل توصیف! این معنای دومیش همانی است که حافظ میگوید: «بنده طلعت آن باش که آنی دارد»؛ شاید کیفیت زندگی هم بسته به همین «آن»هایی است که از سر گذراندهایم؛ بسته به همین «آن»هایی است که در ذهن داریم و بسته به همین «آن»هایی است که نفس به نفس زندگیش میکنیم <br /><br /><br /> <br /><br /><br /></div>
Saberkhosravihttp://www.blogger.com/profile/15157674243880233506noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5250169398705336446.post-71586745104367062702017-01-22T10:09:00.001+03:302017-01-22T10:09:19.852+03:30یادداشت مطبوعاتی - برجی نشست و قامت تهران خمیده شد!<div dir="rtl" style="text-align: right;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-EvfWYmhKiRY/WIILRLmyD0I/AAAAAAAADlg/iDSHrFIrqWIG2CX1Zyk62EG0b9s--JAKQCLcB/s1600/4_5765053194610671685.jpg" imageanchor="1"><img border="0" height="400" src="https://3.bp.blogspot.com/-EvfWYmhKiRY/WIILRLmyD0I/AAAAAAAADlg/iDSHrFIrqWIG2CX1Zyk62EG0b9s--JAKQCLcB/s400/4_5765053194610671685.jpg" width="400" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<b>این صدای ماست که فرو میریزد!</b></div>
<div style="text-align: center;">
چاپ شده در <a href="http://shahrvand-newspaper.ir/News:NoMobile/Main/89718/%D8%A8%D8%B1%D8%AC%DB%8C-%D9%86%D8%B4%D8%B3%D8%AA-%D9%88-%D9%82%D8%A7%D9%85%D8%AA-%D8%AA%D9%87%D8%B1%D8%A7%D9%86-%D8%AE%D9%85%DB%8C%D8%AF%D9%87-%D8%B4%D8%AF" target="_blank">روزنامه شهروند</a></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
تنها چند ثانیه کافی بود تا نمای مدرنترین ساختمان تهران قدیم در جلوی چشم نگران ملتی به ویرانهای بدل شود. همهمان بعد از حادثه پیگیر تکتک اخبار بودیم. سرهامان در گوشیها و منتظر تا پیامی جدید روزنهی امیدی را در میان انبوه ویرانههای غم برایمان باز کند. گویی همه گمشدهمان را در اخبار جستجو میکردیم. انگار مدتهاست که چیزی درونمان ویران شده و حالا با دیدن هزار بارهی فروریختن پلاسکو در جستجوی آنیم. گویی پلاسکو آینهی تمام قدی بود برای دیدن خودمان که چگونه آتش گرفتهایم و چگونه از درون ویران شدهایم. <br />
صدای ریختن پلاسکو، این قلب ۵۰ سالهی تهران، استعارهای است از زندگی لجام گسیختهمان در گذشته و حال و چشمپوشیمان از آیندهی جمعی پیش رو. چسبیدنمان به منافع زودهنگام و جمعکردن مسئلههای پیش رو تا مبادا نیمنگاهی هم به روزهای فردا کنیم؛ چراکه چو فردا بیاید فکر فردا کنیم! فرقی هم نمیکند که در کدام جایگاهیم. بارها صحبتهای سخنگوی آتشنشانی را مبنی بر اخطارهای پیدرپی خطرات ایمنی به مالکین و کسبه پلاسکو شنیدهایم و غصه خوردیم؛ اما حاضر نیستیم ریالی برای امنیت خانهمان هزینه کنیم و حتی برای گرفتن پایان کار ساختمان به آشنایی در شهرداری زنگ میزنیم و یا قضیه را با هدیهای ناقابل به مامور شهرداری حل میکنیم. هنوز چشمهامان از آوار نابودی آنی حداقل ۶۰۰ میلیارد کالا خیس خیس است؛ اما نوبت به مغازه خودمان که برسد میگوییم همین یک میلیون هم مرهمی برای زخم زندگیمان است و حالا کو تا پاساژ ما آتش بگیرد! کرور کرور الیاف و پارچه را هم در کنج مغازهمان انبار میکنیم برای فروش شب عید و هیچ حواسمان نیست که جرقهای میتواند نه تنها زندگی ما که زندگی چندین هزار نفر را در کام مرگ اقتصادی بکشاند. بغض میکنیم و برای دوست و فامیل و آشنا از ازدحام جمعیت و نرسیدن ماشینهای امداد در صحنه میگوییم و استوری اینستایمان را تند تند از محل حادثه به روز میکنیم؛ اما یکبار نمیپرسیم که خودمان آنجا چه کار میکنیم. تا حادثهای هم اتفاق میافتد مسئولیت شهروند-خبرنگاریمان روی دوشمان سنگینی میکند و باید سریع از محل حادثه رسالتمان را و دینمان به جامعه بشری را ادا کنیم. زجههای مغازهدار امانمان را میبرد که فریاد میزند اگر میدانستم هزینه میکردم؛ اما نوبت به خودمان که برسد ...!<br />
پلاسکو با آن عظمت و قدمتش، خیره به چشمهای نگرانمان ما آوار شد بر سر آنهایی که داشتند تاوان سنگین بیاحتیاطی دیگران را میدادند. حالا مضطرب و نگران حال آتشنشانانی هستیم که با چشم خود حبس شدنشان را دیدیم. انگار خودمان را حالا در آینهای دیگر میبینیم. گویی این خود ماییم که زیر آوار خرواری ویرانه حبس شدهایم و دیگر وقت آن است که به جای جستجوی مسئله در ویرانههای چهارراه استانبول، کمی درون خودمان را زیر و رو کنیم: چه شده است که این حجم انبوه کوتهبینی و منفعت طلبی فردی را هر روز زندگی میکنیم؟<br />
<br />
<span style="font-size: xx-small;">*. عکاس و شاعر شعر تیتر متن را هر چه گشتم پیدا نکردم</span><br />
<br />
<br /></div>
Saberkhosravihttp://www.blogger.com/profile/15157674243880233506noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5250169398705336446.post-90273770268476160282017-01-06T18:12:00.000+03:302017-01-06T18:12:45.136+03:30شیرینی کشف تلخی ته خیار! - شماره 1 <div dir="rtl" style="text-align: right;" trbidi="on">
<b>آهسته اما پیوسته یادت می دهند (بخوانید یاد می گیری) که جهان، جهان آشوب و جنجال آفرینی است. می فهمی آدم خوب های این جهان بیشتر محل گذرند تا ماندن. </b><br />
<b>با تمام وجود درک می کنی که «فلانی تو چقدر خوبی» و «وای تو که فوق العاده پسر خوبی هستی» و «ممنونتم که هستی و اینقدر خوبی» و ... فقط برای گلوگاه بحران های زندگیشان است و الا خوبی تنها توهمی است القایی از سوی همان ها که دنبال اتوبوسی اند که در مسیر هیجانات و جنجال آفرینی ها کمی هم چشم بر هم بگذارند و استراحتی کنند و وقتی به مقصد رسیدند بی خداحافظی رهایت کنند. </b><br />
<b>گولمان زدند که خوبی ارزش است ...</b><br />
<b>غرق در لذت توهم خوب بودن، یکهو -کسی چه می داند مثلا درست در آستانه 30 سالگی- سر بلند می کنی و واقعیت آنقدر سهمگین می شود که باید دل در گرو هنر دهی و برای فرار از فرط واقعیت، خیال کنی و بنویسی، خیال کنی و نقاشی بکشی، خیال کنی و شعر بگویی، خیال کنی و ...</b><br />
<b>راستی برایت نگفتم، باید باشی تا بگویم که ... آه یادم نبود که نیستی و فقط هر چند وقت یکبار پیامی می دهی که تو چقدر خوبی، خوب باش! حالا اما فهمیدم که کارکرد من در این دنیا همین هنر است و بس! دیگر نه دل در گرو توهم خوب بودن دارم و نه چیز دیگر. </b><br />
<b>صبح ها برای کار بیدار می شوم و تا شب همچون همان کرم ابریشم، امیدوارانه پیله می بافم و قفس می سازم و خودم را گول می زنم که انتهایش پرواز است ...</b><br />
<b>نه اشتباه نکن، افسردگی نیست؛ یکجور حس خاصی است مثل شیرینی کشف تلخی ته خیار! یکجور حس رهایی از کشف این توهم ناجنس: این روزها مثل همیشه ام، فوق العاده عالی!</b></div>
Saberkhosravihttp://www.blogger.com/profile/15157674243880233506noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5250169398705336446.post-38815389469252297332016-11-18T17:21:00.001+03:302016-11-18T17:22:01.394+03:30افکار پریشان (۱۰۸) - تولد<div dir="rtl" style="text-align: right;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-HI1ZfAtxpPE/WC8Gegat7qI/AAAAAAAADk8/Bv051zL04OoDKrnA9N3i8VjdpEwz2KfbgCLcB/s1600/15043940_1694656924185621_6578644868057268224_n%25281%2529.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://2.bp.blogspot.com/-HI1ZfAtxpPE/WC8Gegat7qI/AAAAAAAADk8/Bv051zL04OoDKrnA9N3i8VjdpEwz2KfbgCLcB/s640/15043940_1694656924185621_6578644868057268224_n%25281%2529.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
کسی چه میدونه! شاید باید نفسها همینطور بیرحم و خشک میاومد و میرفت تا پسرک در آستانه ۳۰ سالگی سر بلند کنه و بر زبر ماسوای هستی خودش، زیر لب زمزمه کنه که: بنگر ز جهان چه طرف بر بستم!؟ هیچ! وز حاصل ایام چه در دستم!؟ هیچ!<br />
ضربان سایهی شومی آروم آروم طوری ریتم زندگیشو درگیر خودش کرده که دیگه نه میتونه به ساز این رقاصه ی پیرِ عقدِ هزار داماد برقصه و نه گوشهای بشینه به نظارهی این مشاطه گرِ دهر! بلبشوئی درونشه!<br />
«باید عادت کرد!؟» این سوال رو هر روز جلوی آینه از خودش میپرسه و بعد خنده رو از زیر پادری ور میداره و از خونه میزنه بیرون. شبها هم پای گلدون روزمرگی درست پشت در تنهایی خندههاش رو رها میکنه و بر میگرده تو خونه!<br />
روزگار خوب بازیکردن رو یاد آدمی میده و وقتی تو آینه اون منِ دیگریِ خودت رو میبینی، خوب میفهمونه بهت که «هوی فلانی! قد و قوارهی این حرفا نیستی!».<br />
درست میون کثافتترین و آشوبترین اوضاع درونی، ظل آفتابِ دمکردهی روزمردگیهای (بخوانید روزمرگیهای) این همه جمعیتِ لاشهمرده که هر روز صبح تا شب رژه میرن تو این خیابونای لعنتی، کاری کرده که بوی تعفن زندگی بشری حالش رو بهم بزنه. حالش رو بهم بزنه اما اون دم نزنه! دم نزنه که مبادا «بد» شه! آخه اون «آدمِ خوبیه».<br />
اما ضربات تیک تاک ساعت در ۲۱ آبانماه ۹۵ جوری تو سرشه که میخواد عق بزنه این نطفهی کریه درونش رو. میخواد سقط کنه این ولدِ چموش رو. کاغذ رو بر میداره و میخواد کلمات رو بیپروا عق بزنه روش؛ بیفکر به اینکه کی میخواد اینارو بخونه و چقدر بعد خوندنش تفسیرهای چرند میکنن ازش، تند و تند مینویسه عصارهی این ۳۰ سال زندگی رو:<br />
«آهسته اما پیوسته یادت میدهند (بخوانید یاد میگیری) که جهان، جهان آشوب و جنجالآفرینی است. میفهمی آدم خوبهای این جهان بیشتر محل گذرند تا ماندن. با تمام وجود درک می کنی که «فلانی تو چقدر خوبی» و «وای تو که فوق العاده پسر خوبی هستی» و «ممنونتم که هستی و اینقدر خوبی» و ... فقط برای گلوگاه بحرانهای زندگیشان است و الا خوبی تنها توهمی است القایی از سوی همانها که دنبال اتوبوسیاند که در مسیر هیجانات و جنجالآفرینیها کمی هم چشم بر هم بگذارند و استراحتی کنند و وقتی به مقصد رسیدند بی خداحافظی رهایت کنند.<br />
گولمان زدند که خوبی ارزش است ...<br />
غرق در لذت توهم خوب بودن، یکهو -کسی چه میداند مثلا درست در آستانهی ۳۰ سالگی- سر بلند میکنی و واقعیت آنقدر سهمگین میشود که باید دل در گرو هنر دهی و برای فرار از فرط واقعیت، خیال کنی و بنویسی، خیال کنی و نقاشی بکشی، خیال کنی و شعر بگویی، خیال کنی و ...» همینجای نوشتشه که جوهر از سر قلمش سر ریز میشه بیرون و سیاه میکنه این سیاهنامهی زندگیشو! عربده میزنه از خشم ...<br />
{جالبه روزگار؛ که میذاره سهمگینترین ضربهاش رو برای شکنندهترین حالتت و طوری با قدرت خوردت میکنه که صدای شکستهشدن استخونات بپیچه تو تکتک مویرگات؛ چنان لهت میکنه که نفس به نفس عق بزنی همه روزمردگیهات رو و غرقابی از تعفن بپاشه جلو چشت. که بفهمی هیچی نیستی!}<br />
وسط نعرههای تنهاییشه که صدایی ساکتش میکنه. نوتیف پیامکی روی گوشیشه از طرف بانک سامان که توش نوشته: زادروزتان خجسته و روزگارتان به سامان باد!</div>
Saberkhosravihttp://www.blogger.com/profile/15157674243880233506noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-5250169398705336446.post-70135663223428006792016-10-15T18:28:00.001+03:302016-10-15T18:28:46.457+03:30شرم همون کامهای اول ...<div dir="rtl" style="text-align: right;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-lvpAqXG7Z4U/WAJDuBwf34I/AAAAAAAADkY/j9zn8J5lJZ8qtqL55C4R4oE9vE2q3dYFQCLcB/s1600/photo_2016-10-15_18-26-35.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://2.bp.blogspot.com/-lvpAqXG7Z4U/WAJDuBwf34I/AAAAAAAADkY/j9zn8J5lJZ8qtqL55C4R4oE9vE2q3dYFQCLcB/s400/photo_2016-10-15_18-26-35.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
«دوست داشتن کسی مثل سیگار میمونه»<br />
یعنی اعتیاد آوره!؟<br />
«اون که صد البته! اما منظورم چیز دیگهایه. بوی سیگار، تو آدمی نشست میکنه؛ نه تنها تو خود آدم که تو لباس و تخت و کیف و تکتک وسایل زندگی. دوست داشتن هم همینه. وقتی کسی رو دوست داری، در تو رشد میکنه، ریشه میده و ...»<br />
پک سنگینی به سیگارش زد و فوت کرد تو صورتم.<br />
«تو این میونه فراموشی هم معنایی نداره. درست تو موقعی که خودت رو گول زدی، یه نمه بارون بهاری خوب بهت یادآوری میکنه که ترک سیگار فراموشی نیست! ذرهذرهات بیتاب کام دلنشین مارلبروی لایتی میشه که زیر بارون باید بکشی؛ یهو پر میکشی به شور گرمای یه پک سنگین سیگار تو سوز سرمای یه روز پاییزی. میری تو عمق همون دردا که میون خندههای ناب مستی دنیات رو شیرینتر کرده بود. یاد شرم همون کامهای اول که سرفهات رو میخوردی که مبادا کسی بفهمه اولین سیگارته. بیشمار تصویر و رنگ و بو و دود، ذهنت رو آشوب میکنه»<br />
<br />
سیگارش رو لالوی ته مونده قهوهاش خاموش کرد. یه نیگا به بیرون کرد و یه نیگا به من و گفت: «چرا این پاییز لعنتی بارون نداره پس!؟»</div>
Saberkhosravihttp://www.blogger.com/profile/15157674243880233506noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5250169398705336446.post-49307831875382499582016-09-08T22:32:00.000+04:302016-09-08T22:32:08.214+04:30پایان عصر اعجاز!<div dir="rtl" style="text-align: right;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-uUvvc2bzqjE/V9GnKMR8NDI/AAAAAAAADj0/OgcqTV4YvrAPyPc3jpp8Ao_5HgFmacA-wCLcB/s1600/photo_2016-09-08_22-27-01.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://3.bp.blogspot.com/-uUvvc2bzqjE/V9GnKMR8NDI/AAAAAAAADj0/OgcqTV4YvrAPyPc3jpp8Ao_5HgFmacA-wCLcB/s320/photo_2016-09-08_22-27-01.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
<div class="p1" dir="rtl">
جواني<span class="s1"> </span>را<span class="s1"> </span>ديدم<span class="s1"> </span>نشسته<span class="s1"> </span>در<span class="s1"> </span>آغوش<span class="s1"> </span>باد،<span class="s1"> </span>از<span class="s1"> </span>رسوايي<span class="s1"> </span>زمانه<span class="s1"> </span>گلايه<span class="s1"> </span>مي<span class="s1"> </span>كرد<span class="s1">. </span>در<span class="s1"> </span>سیاهی<span class="s1"> </span>روزگارش<span class="s1"> </span>سر<span class="s1"> </span>به<span class="s1"> </span>سوی<span class="s1"> </span>آخرین<span class="s1"> </span>روزنه<span class="s1"> </span>آبی<span class="s1"> </span>بی<span class="s1"> </span>کرانه<span class="s1"> </span>آسمان،<span class="s1"> </span>مشغول<span class="s1"> </span>به<span class="s1"> </span>نجوایی<span class="s1"> </span>درونی<span class="s1"> </span>بود<span class="s1">: </span>زمان<span class="s1"> </span>كه<span class="s1"> </span>مرهم<span class="s1"> </span>هيچ<span class="s1"> </span>دردي<span class="s1"> </span>نيست،<span class="s1"> </span>سينه<span class="s1"> </span>مانده<span class="s1"> </span>و<span class="s1"> </span>سرخي<span class="s1"> </span>هزار<span class="s1"> </span>زخم<span class="s1"> </span>تلنبار<span class="s1">!</span></div>
<div class="p1" dir="rtl">
پرسیدمش<span class="s1"> </span>ز<span class="s1"> </span>چه<span class="s1"> </span>نالی؟<span class="s1"> </span></div>
<div class="p1" dir="rtl">
گفت<span class="s1"> </span>از<span class="s1"> </span>پایان<span class="s1"> </span>عصر<span class="s1"> </span>اعجاز<span class="s1">!</span></div>
<div class="p1" dir="rtl">
راست<span class="s1"> </span>هم<span class="s1"> </span>می<span class="s1"> </span>گفت،<span class="s1"> </span>عصر<span class="s1"> </span>اعجاز<span class="s1"> </span>به<span class="s1"> </span>سر<span class="s1"> </span>آمده<span class="s1"> </span>بود<span class="s1"> </span>و<span class="s1"> </span>الا<span class="s1"> </span>می<span class="s1"> </span>گفتمش<span class="s1"> </span>که<span class="s1"> </span>صدای<span class="s1"> </span>داوودی<span class="s1"> </span>زنی<span class="s1"> </span>ایستاده<span class="s1"> </span>بر<span class="s1"> </span>ژرفای<span class="s1"> </span>پهن<span class="s1"> </span>دشت<span class="s1"> </span>هستی،<span class="s1"> </span>چنان<span class="s1"> </span>زیر<span class="s1"> </span>و<span class="s1"> </span>زبرت<span class="s1"> </span>می<span class="s1"> </span>کرد<span class="s1"> </span>که<span class="s1"> </span>نفس<span class="s1"> </span>نفس<span class="s1"> </span>هستی<span class="s1"> </span>را<span class="s1"> </span>مشتاقانه<span class="s1"> </span>می<span class="s1"> </span>بلعیدی<span class="s1"> </span>و<span class="s1"> </span>از<span class="s1"> </span>شرب<span class="s1"> </span>مدام<span class="s1"> </span>حضورش<span class="s1"> </span>غرقه<span class="s1"> </span>میشدی<span class="s1">. </span>می<span class="s1"> </span>نشستی<span class="s1"> </span>بر<span class="s1"> </span>سیاهی<span class="s1"> </span>آبشار<span class="s1"> </span>روی<span class="s1"> </span>شانه<span class="s1"> </span>هایش<span class="s1"> </span>و<span class="s1"> </span>سر<span class="s1"> </span>میخوردی<span class="s1"> </span>تا<span class="s1"> </span>آستانه<span class="s1"> </span>آن<span class="s1"> </span>قله<span class="s1"> </span>بلند<span class="s1"> </span>بودنش<span class="s1"> </span>و<span class="s1"> </span>حالا<span class="s1"> </span>هر<span class="s1"> </span>نفس<span class="s1"> </span>حکم<span class="s1"> </span>همان<span class="s1"> </span>الماس<span class="s1"> </span>ریز<span class="s1"> </span>نقش<span class="s1"> </span>میان<span class="s1"> </span>رودخانه<span class="s1"> </span>را<span class="s1"> </span>داشت<span class="s1">. </span>گاهی<span class="s1"> </span>هم<span class="s1"> </span>از<span class="s1"> </span>شوق<span class="s1"> </span>چشمی<span class="s1"> </span>تر<span class="s1"> </span>می<span class="s1"> </span>شد<span class="s1"> </span>و<span class="s1"> </span>نفسی<span class="s1"> </span>تازه<span class="s1">. </span>معجزی<span class="s1"> </span>بود<span class="s1"> </span>در<span class="s1"> </span>نگاهش<span class="s1"> </span>که<span class="s1"> </span>تو<span class="s1"> </span>را<span class="s1"> </span>لحظه<span class="s1"> </span>به<span class="s1"> </span>لحظه<span class="s1"> </span>از<span class="s1"> </span>نو<span class="s1"> </span>می<span class="s1"> </span>ساخت<span class="s1"> </span>و<span class="s1"> </span>هرم<span class="s1"> </span>نفسش<span class="s1"> </span>همچون<span class="s1"> </span>تیشه<span class="s1"> </span>ای<span class="s1"> </span>برنده،<span class="s1"> </span>تو<span class="s1"> </span>را<span class="s1"> </span>هر<span class="s1"> </span>دم<span class="s1"> </span>از<span class="s1"> </span>نو<span class="s1"> </span>می<span class="s1"> </span>تراشید<span class="s1">. </span>آخرین<span class="s1"> </span>معجزه<span class="s1"> </span>خدا<span class="s1"> </span>کتاب<span class="s1"> </span>نبود،<span class="s1"> </span>چشم<span class="s1"> </span>هایش<span class="s1"> </span>بود<span class="s1"> </span>که<span class="s1"> </span>به<span class="s1"> </span>گاه<span class="s1"> </span>غم،<span class="s1"> </span>آوار<span class="s1"> </span>می<span class="s1"> </span>شد<span class="s1"> </span>روی<span class="s1"> </span>سرت<span class="s1"> </span>و<span class="s1"> </span>زمین<span class="s1"> </span>و<span class="s1"> </span>زمانه<span class="s1"> </span>را<span class="s1"> </span>به<span class="s1"> </span>هم<span class="s1"> </span>میدوختی<span class="s1"> </span>تا<span class="s1"> </span>گره<span class="s1"> </span>از<span class="s1"> </span>زمزمه<span class="s1"> </span>اندوهش<span class="s1"> </span>برداری؛<span class="s1"> </span>و<span class="s1"> </span>به<span class="s1"> </span>گاه<span class="s1"> </span>شادی<span class="s1"> </span>چنان<span class="s1"> </span>مجنونت<span class="s1"> </span>می<span class="s1"> </span>کرد<span class="s1"> </span>که<span class="s1"> </span>می<span class="s1"> </span>خواستی<span class="s1"> </span>دنیا<span class="s1"> </span>در<span class="s1"> </span>همان<span class="s1"> </span>نقطه<span class="s1"> </span>اوجش<span class="s1"> </span>به<span class="s1"> </span>پایان<span class="s1"> </span>رسد<span class="s1">. </span></div>
<div class="p1" dir="rtl">
صدای<span class="s1"> </span>پیر<span class="s1"> </span>بچه<span class="s1"> </span>ای<span class="s1"> </span>مرا<span class="s1"> </span>به<span class="s1"> </span>خود<span class="s1"> </span>آورد،<span class="s1"> </span>پرسید<span class="s1"> </span>ز<span class="s1"> </span>چه<span class="s1"> </span>نالی؟<span class="s1"> </span>چشم<span class="s1"> </span>باز<span class="s1"> </span>کردم<span class="s1"> </span>و<span class="s1"> </span>در<span class="s1"> </span>مقابلم<span class="s1"> </span>کسی<span class="s1"> </span>نبود<span class="s1">. </span>جوان<span class="s1"> </span>رفته<span class="s1"> </span>بود<span class="s1"> </span>و<span class="s1"> </span>پیر<span class="s1"> </span>بچه<span class="s1"> </span>ای<span class="s1"> </span>رند<span class="s1"> </span>به<span class="s1"> </span>تکرار<span class="s1"> </span>دست<span class="s1"> </span>به<span class="s1"> </span>شانه<span class="s1"> </span>ام<span class="s1"> </span>زد<span class="s1"> </span>و<span class="s1"> </span>پرسید<span class="s1"> </span>ز<span class="s1"> </span>چه<span class="s1"> </span>نالی؟<span class="s1"> </span></div>
<div class="p1" dir="rtl">
گفتم<span class="s1"> </span>از<span class="s1"> </span>پایان<span class="s1"> </span>عصر<span class="s1"> </span>اعجاز<span class="s1">! </span></div>
<br />
<div class="p2" dir="rtl">
<br /></div>
</div>
Saberkhosravihttp://www.blogger.com/profile/15157674243880233506noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5250169398705336446.post-89002264500300065002016-07-08T21:05:00.001+04:302016-07-08T21:07:36.343+04:30افکار پریشان - 106<div dir="rtl" style="text-align: right;" trbidi="on">
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-aYAKiy-dVE4/V3_V4wkokTI/AAAAAAAADis/d3_jh72NWaIDo6hsdFjhm4C2Va_BUVkHACLcB/s1600/photo_2016-07-08_20-57-57.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://3.bp.blogspot.com/-aYAKiy-dVE4/V3_V4wkokTI/AAAAAAAADis/d3_jh72NWaIDo6hsdFjhm4C2Va_BUVkHACLcB/s640/photo_2016-07-08_20-57-57.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<b>آشوب بود و زير لب با خودش حرف مي زد. زدم روي شونه هاش كه "هاي فلاني چه مي كني؟" برگشت و خيره به زلال آسمون گفت "معلومه كه، نقشي به ياد خط تو، بر آب مي زنم". راستش معلوم كه بود، ديوونه وار قلم مي زد تو سفيدا و بي درنگ خط مي كوبيد روي بوم آبي خيال؛ معلوم بود ولي مفهوم نبود. دوباره زدم روي شونه هاش، كه هنوز حرف از حلقومم نجهيده گفت "هي نزن، ميريزه!". دهن كج كردم كه چي ميريزه، گفت "بار امانتي كه روي شونه هامه، بار عشق!" خنده اي كردم كه يعني مثلا معلوممه اما راستش مفهومم نبود. سرگيجه بودم كه گفت "فكر كردي اين اكسپرسيونيسم از دل چي زده بيرون؟ از همون بار رو شونه هام ديگه؛ عاشق كه باشي ديوونه اي و اكسپرسيونيسمم كه يعني ديوونگی خالص؛ يعني شيدايي؛ يعني سر صبحي سفيدكاري رو بوم آبي خيال؛ يعني ..." تند و تند براي خودش مهملات مي بافت و منم فكرم خراشيده بود و فقط نگاش مي كردم. يهو برگشت گفت "تموم شد، يعني خوشش مياد؟" گوشيمو گرفت و عكسي انداخت و گذاشت <a href="https://www.instagram.com/khosravisaber/">اينستا</a> و فقط يه چيز نوشت: "يعني خوشش مياد؟"</b><br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
(<a href="https://www.instagram.com/khosravisaber/">+</a>)</div>
Saberkhosravihttp://www.blogger.com/profile/15157674243880233506noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5250169398705336446.post-57822067706976658662016-05-31T19:21:00.000+04:302016-05-31T19:33:02.794+04:30در فضاحت خوب بودن <div dir="rtl" style="text-align: right;" trbidi="on">
<div>
<b>قد و قواره دنیا چیز دیگری است، بد گولمان زدند؛ می پرسی مثلا کجا؟ </b></div>
<div>
<b>مثلا یادت هست مداوم می گفتی که تو چقدر خوبی و من دلم غنج می رفت؟ </b></div>
<div>
<b>فکر می کردم که خوبی چه چیز خوبی است! اما حالا که گرد بهار، دریده این دشت بی بر و رو رو می فهمم که خوبی چندان هم خوب نیست! خوب بودن ارزش نیست، فقط یک نوع آفرینش است، مثل مرد و زن! یک صفت بیهوده بد قواره! می پرسی چرا؟</b></div>
<div>
<b><br /></b></div>
<b>مثلا نگاه کن؛ آدم خوب ها میمیرند ژوزفین! تهِ تهِ تهش فوت می کنند!</b><br />
<div>
<b>نه به دیار باقی می شتابند و نه به عرش اعلا؛ یکهو نفسشان می گیرد و تمام!</b><br />
<div>
<b>تهِ تهِ تهش هم خبرش به جماعتی می رسد و چند خط در میانشان با صدایی آرام می گویند: «آخی!»</b></div>
</div>
<div>
<b><br /></b></div>
<div>
<b>قد و قواره دنیا چیز دیگری است؛ بد گولمان زدند ژوزفین! بد!</b></div>
</div>
Saberkhosravihttp://www.blogger.com/profile/15157674243880233506noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5250169398705336446.post-71632627021213973102016-05-14T22:37:00.003+04:302016-05-14T22:37:29.321+04:30گمگشته ی دیار محبت ...<div dir="rtl" style="text-align: right;" trbidi="on">
<b>من بی تو گم شده ام ژوزفین</b><br />
<b>در هزار توی خاطرات </b><br />
<b>در فراموشی هر چه هست و خواهد بود </b><br />
<b>من خویشتن خویش را گم کرده ام ...</b><br />
<b><br /></b>
<b>بانو </b><br />
<b>کمی آب </b><br />
<b>و کمی اشک بیاور </b><br />
<b>خسته شدم از این همه آه! </b><br />
<br />
<br /></div>
Saberkhosravihttp://www.blogger.com/profile/15157674243880233506noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5250169398705336446.post-82951626673564489732016-05-06T14:26:00.003+04:302016-05-06T14:26:35.618+04:30در سوگ سیاهی شمع <div dir="rtl" style="text-align: right;" trbidi="on">
<b>نگاه کن </b><br />
<b>که خاطرات باغچه ترک خورده است </b><br />
<b>و در میان فاصله تهی، </b><br />
<b>صدای پچ پچ هزار چکاوک غریب آرمیده است </b><br />
<b>نگاه کن به آسمان </b><br />
<b>که تیره رو، خجل به آغوش گرفته است </b><br />
<b>نگاه کن </b><br />
<b>که هیچ، </b><br />
<b>نه چشمک ستاره ای، </b><br />
<b>نه لذت ترانه ای </b><br />
<b>نگاه کن، </b><br />
<b>سیاهی مدام، چگونه با دوام، </b><br />
<b>تمام هستیم را باز آفریده است </b><br />
<b><br /></b>
<b><br /></b></div>
Saberkhosravihttp://www.blogger.com/profile/15157674243880233506noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5250169398705336446.post-6574557178778864272016-04-08T23:46:00.002+04:302016-04-08T23:46:44.339+04:30داستان پسرک -3: بزرگ شدیم <div dir="rtl" style="text-align: right;" trbidi="on">
<b>اولش کمی غریبی می کرد اما یخش که باز شد، شد شاه نشین مجلس! آروین را می گویم؛ نوه عمو ابراهیم که با عروس و اهل و عیال یهو آمدند خانه ما. بیچاره ایرج که همه زحمت پذیرایی افتاد به دوشش، بس که این بچه شیرینی می کرد! بغل هر کی می رفت یک نگاه یه وری خاصی به دیگری می کرد و بعد از یک نگاه از بالا به پایین عمیق؛ مکثی می کرد و کم محلی می کرد که مشتاق شوی و بری از بغل آن دیگری درش بیاری و بغلش کنی و خوشحال از این صید، به ناگاه ببینی که این صید نیست و صیادی است بس سیاس! یکهو به خودت بیای و ببینی که دلی دیگر برده و بغل دیگری است! خلاصه همه مان را طوری سرگرم کرده بود که از همه چی غافل شده بودیم. با عتاب ایرج به خودم آمدم که دیدم بنده خدا یک تنه دارد به ده دوازده نفری خدمت رسانی می کند! من هم دیدم که لذت شیرینی این قند بچه کوتاه است و زندگی با ایرج پر دوام و این شد که رفتم و کمر همت بستم به کمکش. وقت ناهار شد و همه سرگرم عیش شکم که دیدم خبری از پسرک نیست! کنجکاو شدم که این شیکموی عجیب کجا غیبش زده که دیدم در اتاقش بسته است. پشت در فالگوش وایستادم که دیدم دارد با آروین بازی می کند و در گوشش آرام زمزمه می کند که: «دل خوش نکن به این ناز و عشوه خریدن ها؛ اوایلش نمی فهمی اما بعد که میفهمی بازی روزگار رو؛ بعد که می فهمی چجوری میشه قند تو دل دیگرون آب کرد یکهو بازی عوض میشه؛ دیگه کسی حواسش بهت نیست»</b><br />
<b>عجیب گنده گنده حرف می زنه این پسرک </b><br />
<b><br /></b>
<span style="font-size: x-small;"><br /></span>
<span style="font-size: x-small;"><br /></span>
<span style="font-size: x-small;">داستان های قبلی پسرک <a href="http://saberkhosravi.blogspot.co.uk/search/label/%D8%AF%D8%A7%D8%B3%D8%AA%D8%A7%D9%86%20%D9%BE%D8%B3%D8%B1%DA%A9" target="_blank">(+)</a></span></div>
Saberkhosravihttp://www.blogger.com/profile/15157674243880233506noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5250169398705336446.post-8020152385992354272016-04-01T22:05:00.001+04:302016-04-01T22:05:45.655+04:30های مغ بچه ی رند چموش!<div dir="rtl" style="text-align: right;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-BSuyq21gny4/Vv6wnK44cMI/AAAAAAAADg0/Hf1aZZdxWwY0OhE7GWqxq3Mp_8jt7VusA/s1600/sound_of_the_sea-wallpaper-5120x3200.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="250" src="https://1.bp.blogspot.com/-BSuyq21gny4/Vv6wnK44cMI/AAAAAAAADg0/Hf1aZZdxWwY0OhE7GWqxq3Mp_8jt7VusA/s400/sound_of_the_sea-wallpaper-5120x3200.jpg" width="400" /></a></div>
<b><br /></b>
<b><br /></b>
<b>ابرها سالهاست که به روی دریا خفته اند </b><br />
<b>سال ها پیش، درست به وقت نیما:</b><br />
<b>«آی آدم ها که در ساحل نشسته شاد و خندانید،</b><br />
<b>یک نفر در آب دارد می سپارد جان ...»</b><br />
<b>بعد از آن دل آسمان هم به حال «آدم»ها سوخت</b><br />
<b>دریا هم که تبلور آسمان است و عاشق سینه چاکش،</b><br />
<b>بعد خفتن ابرها، دریا هم شوکران نوشید و خفت!</b><br />
<b>حالا مغ بچه ی رند چموش، </b><br />
<b>به امید چه داری به این گوش ماهی گوش می کنی؟</b><br />
<br /></div>
Saberkhosravihttp://www.blogger.com/profile/15157674243880233506noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5250169398705336446.post-67326271402726764342016-03-19T18:03:00.000+03:302016-03-19T18:03:30.691+03:30افکار پریشان - اهمیتِ فهمِ بی اهمیتیِ آدمی<div dir="rtl" style="text-align: right;" trbidi="on">
{من در این گوشه که از دنیا بیرون است؛ آسمانی به سرم نیست، از بهاران خبرم نیست ...}<br />
صدای رادیو را کم می کنم، اما همینجاست که موسیقی اوج می گیرد<br />
{اندرین گوشه ی خاموش فراموش شده؛ یاد رنگینی در خاطر من؛ گریه می انگیزد}<br />
فعل فراموشی را که خدا یادش رفته بسازد!<br />
{ارغوانم دارد می گرید}<br />
تصاویر پشت به پشت هم و آشفته از خاطرم می گذرد. سوزش خاموش شدن خاکستر سیگار مرا به خودم می آورد. سیگار را در ته مانده ی فنجان قهوه ی روی میز خاموش می کنم. چند وقتی نگذشته از زمانی که در اتاقم سیگار می کشم. پیشتر عادتم نبود؛ می گفتم تنِ آدمی بوی سیگار می گیرد اتاق که سهل است؛ اما حالا با خودم می گویم چه فرق می کند!<br />
{ارغوان این چه رازی است که هر بار بهار؛ با عزای دل ما می آید!؟}<br />
به خودم می گویم اینکه <a href="http://saberkhosravi.blogspot.ae/2014/03/89-93.html" target="_blank">92 خوب بود</a>؛ <a href="http://www.saberkhosravi.blogspot.ae/2015/03/blog-post.html" target="_blank">93 عالی بود</a> و روشنی ابتدای 94 جای خودش را به تاریکی <a href="http://saberkhosravi.blogspot.ae/2016/03/blog-post.html" target="_blank">روزهای کم سوی سورت سرمای مرگ</a> داد هم خودش حکایتی است. انگاری میخواهد حالیت کند که «کجایی آدم ساده؛ خبری نیست»، حالیت کند که قد و قواره این دنیا چیز دیگری است؛ ...<br />
{ارغوان تو برافراشته باش؛ تو بخوان نغمه ناخوانده من؛ تو بخوان}<br />
قلم را بر میدارم. می خواهم از عصاره تجربه های این سالها بنویسم: اهمیتِ فهمِ بی اهمیتیِ آدمی دست رنج این روزهایم است. می آیم که بنویسم با خودم می گویم چه اهمیتی دارد نوشتن از اهمیتِ فهمِ بی اهمیتیِ آدمی!<br />
سیگار جدیدی دود می کنم و با خودم می گویم تا همینجایش هم زیادی بود!<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br /></div>
Saberkhosravihttp://www.blogger.com/profile/15157674243880233506noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5250169398705336446.post-14350072262955460432016-03-11T23:30:00.000+03:302016-03-13T13:12:59.215+03:30صدای سوت کم سوی سورت سرمای مرگ<div dir="rtl" style="text-align: right;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-0x8JtnBwnK0/VuMi1Blw9sI/AAAAAAAADgY/ZBEeoOrHCd0g_BGXTnGd35ZGPnYp1u-5w/s1600/4.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://2.bp.blogspot.com/-0x8JtnBwnK0/VuMi1Blw9sI/AAAAAAAADgY/ZBEeoOrHCd0g_BGXTnGd35ZGPnYp1u-5w/s640/4.jpg" width="425" /></a></div>
<br />
<br />
حالا دیگر نه بادی می وزد و نه خبری از سبزینه سبز آن گیاهی است که خیال جوانه زدنش غلغله ای در دشت به راه می انداخت. حالا سکون صحرای کویر بودنش پر است از سکوت؛ پستِ پستِ پست! چوبه درخت هایش تکیده و زمین سبزش ترکیده!<br />
حالا نه امیدی به ابری است که ببارد و نه بادی که بگرداند.<br />
حالا اوضاعش؛ روزمردگی است و ریا! بازی است و بازیگری! صبح ها از جلوی در، زیر پادری، خنده را بر میدارد و به صورت می زند و خنده کنان تا برگردد و خنده را همانجا زیر پادری بگذارد برای روز بعد! هر که هم از حالش پرسید معلوم است که حال نمی فهمد؛ با همان خنده ی خاکی اش پاسخ می دهد که: «مثل همیشه عالی، فوق العاده!». آدم ها هم که خسته تر از آنند که پی حالش باشند و پاسخش فرقی ندارد، هر چه بگوید آدم ها را راضی می کند و چه چیزی بهتر از همین: مثل همیشه عالی، فوق العاده!<br />
حالا دیگر نه خانی می رود و نه خانی می آید. نه آوازی است و نه به تبع آن پروازی! تا چشم کار می کند خیال حوصله بحر می پزد، بی هیهات! بی نفحات!<br />
...<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br /></div>
Saberkhosravihttp://www.blogger.com/profile/15157674243880233506noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5250169398705336446.post-7809747808033271592016-02-29T11:52:00.000+03:302016-04-08T23:45:07.967+04:30داستان پسرک - 2: پسرک غمگین بود!<div dir="rtl" style="text-align: right;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<b>عادت نداشت حرفی بزند، می آمد و سریع به اتاقش می رفت و در را پشت سرش می بست. طوری هم وقت هایی که بی محابا در را باز می کردی نگاهت می کرد که شیرفهمت کند که در را باید زد، بعد اگر رخصتی شنیدی بازش کنی! از این عادت پسرک خوشم می آمد. یک نوع استقلال طلبی و حفظ حریم خصوصی حتی در خانه! یکجور انگاری مقاومت در برابر حتی ساده ترین اشکال زندگیش. </b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>یکبار سر شام بود، یکی از آن معدود بارهایی که خانواده دور هم بودیم و پسرک هم آمده بود، هر چند ساکت و با غم همیشگی چشمهاش. خواستم دلش را به دست بیاورم و از این همه اخمی که آوار غم بود رهایش کنم و گفتم: تو پسر خوبی هستی، قدر خودت را بدان! نگاهم کرد و پوزخندی زد و بعد دوید به سمت اتاقش و درش را بست.</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>چند روز بعد بود که قایمکی به اتاقش رفتم و در دفترچه خاطراتش خواندم که نوشته بود:</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>«امروز مادر دلش خوش بود که پسرش آدم خوبی است! چه تصور احمقانه ای! البته می دانم درباره مادرم نباید از کلمه احمقانه استفاده کنم، اما چاره چیست؟ تصور احمقانه ای است که نه مادر، که طیف وسیعی از آدم ها دارند. می آیند و در چشمانت نگاه می کنند و با چنان شوری می گویند تو آدم خوبی هستی که انگار به یک معجزه نگاه می کنند و این واقعیت تلخ را اینقدر عریان توی صورت تو می کوبند! </b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>آهای آدم ها! خوب بودن گه ترین کاری است که می توانید بکنید، چه از خوب بودن می فهمید؟ حق دارید که فکر کنید این ها آدم هاییند که در خلوت خودشان عالیند. آدم های خوب وسایل حمل و نقل عمومی جامعه اند. یکجور که آدم ها در حال ناخوشی و در ترافیک هایشان می آیند، سوار می شوند، گوشیشان را در می آورند و در تو چند آهنگ پلی می کنند، لحظاتی با تو زندگی می کنند، به تو گوش می دهند و بعد به مقصد که رسیدند، پیاده می شوند و می روند! انتهای ماجرا هم همان جملات کلیشه ای که تو آدم خوبی هستی، تو خیلی عزیزی، خوشحالم که در مسیر تو قرار گرفتم و هزار کلیشه اینچنینی که دیگر آنقدر شنیده ای که می خواهی عق بزنی توی صورتشان!»</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>بعد چند صفحه را خالی گذاشته بود و انتهایش نوشته بود:</b></div>
<b></b><br />
<div style="text-align: justify;">
<b><b>«ژوزفینم ...</b></b></div>
<b>
</b>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<b><b>رسم قصه ها رسم عجیبی است</b></b></div>
<b>
</b>
<div style="text-align: justify;">
<b><b>همیشه آدم خوب های قصه ها زود فراموش می شوند</b></b></div>
<b>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>باور نمی کنی!؟</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>اسم چندتایشان را بگو ...</b></div>
</b><br />
<div style="text-align: justify;">
<b><br /></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>تو حتی نام مرا هم فراموش کردی لعنتی دوست داشتنی من!»</b><br />
<b><br /></b>
<b>پسرک عجیب گنده گنده فکر می کند!</b><br />
<b><br /></b>
<b><br /></b>
<b><br /></b>
<b><br /></b>
<b><br /></b>
<b><br /></b>
<b><br /></b>
<span style="font-size: x-small;">*. اینجا را که کسی نمیخواند، خوبیش هم همین است که مثلا سال دیگر بیایم بخوانم و حال این موقعم را بدانم و یکسالم را تحلیلی کنم. همین است که نوشته های تازه را گذاشتم در همان غیرمنتشره ها آنقدر بماند که بپوسد و حالا نوشته های قدیمی را منتشر می کنم و با نرخ بیشتری قدیمی ها را پاک می کنم. آِ صابر یکسال بعد، گول این پست ها را نخوری ها!</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><br /></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><br /></b></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
</div>
Saberkhosravihttp://www.blogger.com/profile/15157674243880233506noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5250169398705336446.post-32666009294007541252016-02-22T01:02:00.001+03:302016-02-22T01:02:49.256+03:30فرار از روزمرگی به سیاست یا مشغولیت ذهنی کوتاه من! <div dir="rtl" style="text-align: right;" trbidi="on">
<b>مقدمه ای کوتاه: میان این همه حناق کلمات نوشتن از مزخرفترین چیز یعنی سیاست هم مرهمی است برای انگشت ها که بی تاب نوشتنتد و هم بهانه ای برای حرفِ دل که رو کنی بهش و بگویی که تازه مطلب نوشتم! حرف های تو باشد برای بعد</b><br />
<b><br /></b>
<b>داشتم به تناسب واژه ها فکر می کردم؛ جرقه این فکر آن لحظه ای خرمن به آتش ذهنم زد که ناگهان چشمم میان کولاک تبلیغات در خیابان انقلاب به جمله ای غریب افتاد؛ روی دیوار دانشگاه عکسی بود که زیر آن توضیحی خودنمایی می کرد: «وزیر اخلاقی و مردم مدار اطلاعات دولت فلانی!». این شد که پیشانیم داغ شد! غوغایی از کلمات به ذهنم آمد؛ ذهنم مدام واژه ها را کنار هم می گذاشت؛ مثلا می گفت قصاب مهربان، دیکتاتور صالح، قاتل دلرحم، شب نورانی، ... . ذهنم آشوب بود! </b><br />
<b>ایستادم و سیگاری روشن کردم تا آرام شوم. داشتم به تناسب واژه ها فکر می کردم. به اینکه اصلا آیا وزیراطلاعات هر مملکتی باید اخلاقی و مردم مدار باشد؟ -فارغ از اینکه میتواند باشد یا نه-. برایم عجیب بود که در سیاست که نامش با واژه مصلحت عجین شده مگر می شود اخلاقی بود؟ مگر در سیاست می شود حق را به تیغ مصلحت ذبح نکرد؟ حالا این ها به کنار، گیریم با تعریفی و با اموراتی اخلاقی هم باشد؛ اما مردم مدارش دیگر از آن حرف هاست! سیاست و مردم!؟ اصلا مگر کار سیاست دست در دست بازار بشریت را به خفقانی فجیع وادار نکرده؟ اگر سیاست و بازار وظیفه اصلیش حفظ قدرتِ قدرتمندان نیست پس چیست؟ این شد که تناسب واژه ها ویرانم کرد ...</b><br />
<b>هر چند نکته مثبت چنین مشغولیتی، «مشغولیت»اش بود! به خودم آمدم دیدم اگر تو هم کاری به کار سیاست نداشته باشی سیاست عین خوره به تو کار دارد و «مشغولت» می کند بای نحوی! اما خب در این وضعیت آشفته ی روزگار و میان این ملغمه پر خون زیستن، همین چند دقیقه «مشغولیت» بیخودی هم خودش تنوعی بود برای خودش! </b><br />
<br />
<br /></div>
Saberkhosravihttp://www.blogger.com/profile/15157674243880233506noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5250169398705336446.post-30102416702560373072016-02-14T12:44:00.002+03:302016-02-22T00:43:04.909+03:30تنهایی به شیوه پل استر <div dir="rtl" style="text-align: right;" trbidi="on">
<b>"ما همیشه یا جای دُرست بودیم در زمان غلط یا جای غلط بودیم در زمان دُرست،<br />و همیشه همینگونه همدیگر را از دست داده ایم!"<br /><br /> -مون پلاس ، پل استر</b></div>
Saberkhosravihttp://www.blogger.com/profile/15157674243880233506noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5250169398705336446.post-26853887258980485552016-02-07T16:06:00.000+03:302016-04-08T23:45:20.447+04:30داستان پسرک 1 - تنه ای بر در این خانه تنها زد و رفت <div dir="rtl" style="text-align: right;" trbidi="on">
<b>یکبار هم پسرک را دیدم کز کرده کنج لونه ی غمش؛ از معدود بارهایی بود که اینقدر عریان میدیدمش. آخر آنقدر تودار و درونگراست که همیشه خود را شاد و پر انرژی نشان می دهد؛ هر که هم حالش را بپرسد با همان لبخند همیشگی اش به سرعت جواب می دهد: «مثل همیشه فوق العاده عالی»! اما این بار غمی بود و از دیدنم جا خورد و خواست خودش را جمع و جور کند که با چشم حالیش کردم که تشت رسواییش بدجوری از طاق افتاده و پنهان کاریش فایده ای نداد. این بود که چیزی نگفت فقط سرش را انداخته بود پایین. طاقتم طاق شد و پرسیدم خوبی رفیق؟ سرش را آرام بالا گرفت، مکثی کرد و خیره به چشمانم گفت: «رفیق حال رفیقش رو نمی پرسه! میدونه! یعنی باید بدونه!». گنده گنده حرف می زد اما عمیق؛ لال شدم و پشت سرم در را هم بستم ...</b><br />
<b><br /></b>
<b><br /></b>
<b><br /></b>
<b><br /></b>
<span style="font-size: x-small;">*. عنوان برگرفته از شعر هوشنگ ابتهاج</span></div>
Saberkhosravihttp://www.blogger.com/profile/15157674243880233506noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5250169398705336446.post-9148084098100699862016-01-28T22:49:00.000+03:302016-01-28T22:49:09.144+03:30پرواز را به خاطر بسپار، پرنده مردنی است ...<div dir="rtl" style="text-align: right;" trbidi="on">
<b>بعضی چیزها هستند </b><br />
<b>که به آدمی گوشزد می کنند </b><br />
<b>که هنوز هم زندگی ارزش تک تک نفس ها رو داره ..</b><br />
<b><br /></b>
<b>یکی از این چیزا بال مرغه طبعا!</b></div>
Saberkhosravihttp://www.blogger.com/profile/15157674243880233506noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5250169398705336446.post-81203262995013678742016-01-08T21:07:00.000+03:302016-01-08T21:07:16.108+03:30از دوست به یادگار دردی دارم ...<div dir="rtl" style="text-align: right;" trbidi="on">
<b>لباس تنمونه و نمی بینیم</b><br />
<b>یه عمره لباس تنمون می کنیم تا نبینیم</b><br />
<b>آبا و اجدادمونم همین بودن</b><br />
<b>اصلا میگن آدم و حوا که لخت بودن اومدن، لباس کجا بود!؟</b><br />
<b>تاریخ که کمی گذشت، تعداد که زیاد شد، آدم ها که با هم دوست شدن، دیگه وقتش بود</b><br />
<b>وقتش بود که لباس تنشون کنن که نبینن</b><br />
<b>آخه میدونی لباس جاشونو می پوشونه</b><br />
<b>لباس تنمونه و الا می دیدیم جای اون همه زخمو</b><br />
<b>اون همه زخم که از پشت زدن، دشمن!؟ نه بابا دوست! </b></div>
Saberkhosravihttp://www.blogger.com/profile/15157674243880233506noreply@blogger.com1