دل نوشته -9 و ادای دین - 4: حق دوستی ...!!

تذکر: این پست هفت بطن دارد و درون هر بطنش هم هفتاد بطن !
مخاطبان خاص خودش را دارد به وسعت تمام آنانی که مرا دیده اند. برداشت های گوناگونی که کس از آن دارد که خب قطعا میشود گفت برداشت هر شخص تا به تایید نگارنده نرسد از هیز انتفاع ساقط است به زبان خودمانی اگر من تاییدش نکنم آن برداشت شخصی است و نظر نگارنده در نوشته نبوده ...

امشب هم همچون بسیاری از شب ها آبستن شده بودم. آبستن واژگانی که باید زاییده می شدند، واژگانی که چندی در رحم ذهنم خون خورده بودند و اکنون باید با درد بیرون می آوردمان اما دردی شیرین، دردی به شیرینی لبخند یک نوزاد به پهنای عظمت نگاه یک مادر اما همیشه برای نوشتن دل نوشته هایم به اندازه همین شیرینی و لطافت شور و هیجان داشتم برای زاییده شدن یک نوشته خوشحال بودم اما این از معدود دل نوشته هاییست که نه هیجانی دارم برای نوشتنش و نه شوری که حالم به هم می خورد انگار فرزند نا مشروعی است! انگاری گناهی جنینش را بسته است، که روزهاست که می خواهم بنویسم اما نشد ولی این بار خواستم تا سقطش کنم و این دل نوشته حاصل سقط شدن همین فرزند نامشروع است ...
آنچه آمده است شقشقه ای است که هدر رفته است. بغضی است که سالهاست (درست به اندازه تک تک لحظه هایم در 409 -و تو چه می فهمی که هر لحظه 409 برایم چندن سال است!-) در روی تمام غم های این سالهایم سنگینی می کند که می خواهم بترکد و بریزد بیرون و ببارد ....
هر چه آن نوشته منان من برایم زیبا بود و از آشنایی گفته بودم این دل نوشته ام بیشتر از سر درد است ... دردی نهفته در سینه که به مدد نگاه های پر معنای دوستان عزیزتر از جانم از سر دوستی و رفاقت و بلندی طبع و نیز تهمت های گوناگونی است که از حرف آن افرادی که حتی نمی خواهم بهشان فکر کنم -و برایم اهمیتی نداشت که چه می گویند و چه می اندیشند!- در این سالها به گوشم رسیده است ...
آنچه می خوانید پریشان گویی هاییست پراکنده از یک ذهن خسته در درون تنهایی خویش -که نه اشتباه نکنید این صابر همان صابر پر انرژی ایست که همیشه می بینید و این پریشان گویی ها تنها در تنهایهای اوست که رخ می دهد!-
و در آخر اینکه اشتباه نکنید این نه یک متن ادبی که متنی کاملا غیر ادبی و بعضا نامودبانه است !



به یادش و به یاریش

چند وقتی است به دوستی و رمزهای نهفته در آن و نیز حق و حقوق دوستی و رفاقت فکر می کردم. به اینکه همیشه مرام من حقیر سعی و تلاش در صداقت در رفاقت بوده است. صداقتی که همیشه فکر کردم باید در رفتارم باشد و از سر همین سعی در صداقتم همیشه احترامی خاص برای دوستانم قائل بودم و رفته رفته با آنهایی که رفاقتمان بیشتر و عمیق تر می شد احترامم و شوخی هایم بیشتر و بیشتر می شد - که من شوخی را نوعی احترام می دانم که اینکه مخاطب شوخی هایم آنقدر برایم عزیز است و محترم که تمام خنده هایم را با او به اشتراک می گذارم!- شوخی هایی از سر صداقت و دوستی، شوخی هایی به عمق عظمت نگاه تک تک رفقایم. همیشه و همواره سعی می کردم در این شوخی ها کسی از دستم ذره ای ناراحت نشود که اگر می شد در جلوی همگان تمام غرور نداشته ام را زیر پا می گذاشتم و از او عذر خواهی می کردم و همیشه غم ها را در تنهایی های خودم و شادی ها را در جامعه بودنم می آوردم و همیشه وظیفه انسانی خود می دانستم که تمام انرژی ام را به دوستانم و اطرافیانم انتقال بدهم. صبح ها با انرژی فراوانی به مدرسه و بعدتر ها سر کار و خاصه دانشگاه می رفتم و تما آنرا نثار دوستانم می کردم -که نه این وظیفه من بوده است و منتی بر سر کسی نیست!- و هنوز هم وجدانم از بایت آن چند هفته ای که در دانشگاه ناراحت بودم جریحه دار است که چرا با ناراحتی خودم احیانا جامعه اطراف خود را ناراحت کردم و خاصه دوستان عزیزتر از جانم و مهربان تر از برگم را. همیشه مرام من اینگونه بوده است، مرامی از سر اعتقاد از سر دغدغه! و خوشحالم و هر روز از خوشحالی دیگران خوشحال تر می شوم و خدا را شکر می کنم که ان حقیر غافل بی سر و پا و این گدای بیغوله های فراموشی را در سر راه این دوستانی قرار داده است که از عظمتنگاهشان این حقیر را بزرگ می پندارند -که تقصیر خودشان نیست آنقدر عظمت نگاه دارند که این کمترین را نیز بزرگ می بینند و تبارک الله احسن الخالقین! که چه بررگوارند و وسیع درست به وسعت جولانگاه پرنده خیال!- چه داشتم می گفتم!؟ تقصیر خودم نیست هر بار که یاد رفقایم می افتم آنقدر هیجان زده می شوم که دامنم از دست می رود! چه داشتم م یگفتم!؟ آهان یادم آمد خدا را شکر از بابت این همه رفیق! دراین میان آنچه که بیشتر از همیشه مرا به این دوستانم نزدیک تر می کرد و از طریق آن جامعه اطراف خودم را شاد می کردم شوخی ها و خنده هایی بود که به واسطه تکه کلام ها و شعرها و آوازها شکل می گرفت! -اشتباه نکنین نه از آن شوخی های مبتذلی که پرده حیا را جر می دهد و نه از آن آوازهای طرب آوری که جز جنون شهوت چیز دیگری ندارند و نه از آن لبخندهای ناشی از تحقیر یکی برای شادی دیگری که شوخی هایی که همیشه سعی می کردم کسی ازشان ناراحت نشود!- شوخی هایی که شاید باورش سخت باشد که شبها فکر می کردم که چگونه با آن جمع اطراف را شاد کنم! برنامه میریختم برایشان و گاه گداری که می دیدم از حد می گذرد با ترفندهایی خاص با کمک برخی و بعضا بدون کمک کسی تغییرشان می دادم تا مبادا به انحرافی برود. و در این میان خدا را شاکرم که دوستانم آنقدر به این حد اعتماد رسیده بودند که کسی نه احساس دریده شدن حیایی می نمود و نه ناراحتی ای که بعضا اگر هم بود صراحتا می گفتند و چقدر خوشحال می شدم که صراحتا ایرادات مرا می گفتند. اما در این میان کسانی هم بودند که با دیدن این شوخی ها و خنده ها از سر دلسوزی، حسادت، احساس نمایندگی خدا را در زمین داشتن یا به قول دوستی از سر پلیدی دل -که من قبول نداشتم!- فکرهاشان به جاهایی قد می داد! برداشت هایی می کردند بی شرمانه! -دوستی می گفت از سر پلیدی است اما من قبول نمی کردم که پلید تر از خودم سراغ ندارم که با این سیاهی و تیرگی دل بارها و بارها از این خندیدن ها و شوخی ها در جمع هایی دیده ام ولی هیچگاه فکرم به جایی جز صمیمیت و دوستی قد نداده بود!- بعضا و گاه و بیگاه آنهایی که احساس نمایندگی خدا را در زمین می کردند -و تنها به پهنای یک دیوار سی سانتی متری از من و ما فاصله داشتند و چه فاصله زیادی است میان 409 و اتاق بغلش!- تهمتهایی را به شخص حقیر می زدند که فلانی فلان است و بهمان است که عادتشان است که اگر کسی در راهرویی با کسی دیگر حرفی بزند در پچ پچ های خود هزاران فکر ناروا را به هم می گویند و لابد از آرزوهای پر طول و دراز خویش برای هم صحبت می کنند! -البته مقصودم از آن اتاق تنها چند تنی است که خودشان می دانند؛ همه می دانند که من احترام خاصی برای تمام آنها، حتی همان کسی که اشاره ای به او شد قائلم- تا آنجایی که رو به این حقیر گفتند تو ام الفساد 409 ای و چقدر در کلامشان بوی بدی به استشمامم رسید! گویی این فکر زاییده لجن زاری است که در ذهنشان رشد کرده و از تعفن سطر سطر واژه هاشان حالم به هم خورد! خندیدم و رفتم که اصولا حرف دگران برایم مهم نیست برای خودم زندگی می کنم و نه برای دیگران! - و این حرف منافی این نیست که اگر کسی به حق حرفی بزند نپذیرم، و توجه کنید که دیگران در ادبیات من غالبا به کسانی جز دوستان و آشنایانم گفته می شود- و هیچگاه برای این حرفهای خاله زنکی و از سر جهل -که آری جهل است وگرنه فطرت هر انسانی پاک است- ارزشی قائل نیستم که فکر کنم بهشان و برای آن حرف هایشان احترامی قائل شوم! و گاه و بیگاه حتی کسانی دیگر و افرادی دیگر تهمتهایی را به گوشم رساندن که به قاعده فوق جز لبخندی پاسخشان ندادم و بارها این فکر به ذهنم رسید که بگذارم وبروم که چقدر می شد بی مزد و با منت بالا سری ها کار کرد و جای تشکر -که توقعی نداشتم!- تهمت شنید! اما ماندم! نه برای اثبات خودم و نه برای مبارزه که اعتقادی به مبارزه ندارم -که در برابر سنگ مبارزه بی ارزش است!- ماندم برای خودم برای رشدی که در عظمت نگاه دوستانم کرده بودم و همیشه و همواره در نسبت ضرر و زیانی که از کار در چنین محیطی کسب کرده ام هرگز یک لحظه لبخند با دوستان را به هزاران تهمت نمی فروشم -که منفعتی که از حضور در بالا بردم بی نهایت است و حتی ضرر میلیاردی هم در برابرش پشیزی بیش نیست!- همیشه وظیفه دوستی می دانستم که به دیگران کمک کنم در همه کارهایشان و در این میان تحمل دیدن ناراحتی های دیگران را ندارم که دوستانم شاهدند که هر بار که یکی شان ناراحت شده چقدر سعی کردم که شادش کنم و چقدر انرژی صرف کرده ام و اگر ناراحتی اش باقی مانده همیشه عذاب وجدان خواهم داشت که چرا نتوانستم کاری بکنم و به وظیفه ام درست عمل کنم.
و همیشه از سر صداقت با آنها شوخی می کنم و من هیمنم که می بینین! آهای شنیدین!؟ من همینم! اگر این رفتار از دید شما ام الفسادی است صراحتا به شما می گویم من همینم! سنگسارم کنید! بارها و بارها شبها از درد به خود پیچیده ام که چرا فلانی که دوست من است هنوز ناراحت است -و تو چه می فهمی که گریه یک مرد از سر درد برای عدم توانایی شاد کردن یک رفیق چگونه است!؟ تو این ها را نمی فهمی که برای تو زندگی شده غیبت و فکرهای عجیب خودت که نه نگران حق الناسش نباش که من بخشیدم که من نه خود را نماینده خدا در زمین و نه عابد سالک که گناهکاری می دانم که بوی تعفن لاشه روزمرگی هایم هوا را آلوده کرده و از لوث وجودم احتمالا فرشته ها هر روز بد و بیراه می گویند، من تو را بخشیده ام که من که باشم که ببخشم!؟ پناه ببرید به همان خدایی که فرود هر کس آبروی کسی را بریزد انگار کعبه را زیر پا له کرده است -باز هم داری اشتباه می کنی! فکر کردی من برای تو از سر دشمنی می نویسم!؟ که نه نمی دانی از اینکه مرا می دیدی و غضب می کردی چقدر ناراحت می شدم که چرا باید وجود من ناخود آگاه باعث عذاب تو شود! که ای کاش می فهمیدی که چه کم یگویم که باز هم فکر می کنم اشتباه برداشت کردی!-
این ها را نوشتم تا بگویم و بدانید که چقدر در زندگی من حق به گردن من دارید که ادای دینی کرده باشم به تمام رفقایم -و نمی دانید آن موقعها که صادقانه به من تذکری می دهید و یا حرفی می زنید و پندی می کنید چقدر شاکر خدا می شوم از شما!- اینها را نوشتم که یادآوری باشد برای خودم که چه بودم که حرف بسیار است و درد دل فراوان که این تنها قطره ای بود و هذه شقشقه هدرت ...
اینها نوشته هایی است از سر خستگی ... خستگی های اسن سه سال که نه این تنها بخشی از آن همه خستگی هاست که نمی دانم چرا اینجا انتشارش دادم! حرف های نگفته زیاد است که چون مصداق وار می شود درست نیست که بگویم ...
بگذارید اعتراف کنم که کمی خسته ام! از شنیدن برخی بی اعتمادی ها -که اگر ذره ای دوستی در حق دوستش بی اعتمادی کند نامردی عظیمی است!- احساس می کنم که این رفتارهایم برخی را بی اعتماد کرده ... بگذریم! اما باز هم از سر خستگی فریاد می زنم که من همینم که میبینید و اگر خوشتان نمی آید خب نیاید! اگر کسی معیار سلام کردنش و برخودش با من فرق دارد بگذار برای خودش آن طور زندگی کند! اگر کسی آمد و دید و خوشش نیامد و به این دلیل دوستی اش را با من -و شاید فراتر از دوستی اش را با من!- به هم زد، بگذار به هم بزند! من چرا خودم را تغییر دهم -که منطقم این رفتارها را درست می داند و هر بار زیاده روی کردم خود را اصلاح کردم- اگر خوشتان نمی آید مرا نبینید! که در این میان هم فکر نکنید از همان روز اول با همه شوخی کرده ام که نه این صمیمیت رفته رفته و گام به گام شکل گرفته که اگر کسی با خودم یا دوستانم شوخی های نا به جایی در ابتدا بکند به او تذکر خواهم داد که پیش آمد و تذکر دادم که شوخی باید در عین حفظ حیا و عرف و عفت و در گذر زمان شکل بگیرد نه سریع و آنی و ... که چه کنیم که در مملکتی که همه خود را نمایندگان خدا در زمین می دانند و همه چیز را با دیده ظاهر بین خود می سنجند که اگر فلانی با فلانی حرف میزند حتما فلان است!، - و امان از دید ظاهر بین که برای لعنت کردنش همین بس که دو تن ظاهر بینانه حکم کردند قاضی ای که حکم قتل حسین بن علی را داد و جنید که گفت نحن نحکم بالظاهر و حسین منصور حلاج را بر سر دار آویخت!- و چقدر سخت است در میان این همه توهم زدگی کردن و چقدر سخت است تنفس در غبار عرف هایی از قبیل اینکه زن باید در خانه بنشیند و یا اگر مردی به زنی لبخند زد فلان است و اگر مردی به مردی سلام گفت گرگی است در لباس میش! فکرکردن به این دنیای اطراف که دیگران چه فکر می کنند جز شک و اندوه و محنت که نکند من اشتباه می کنم و باید به ساز ناکوک و ناموزون آنان برقصم، لحظه ای تامل کنیم که داریم به چی فکر می کنیم !؟ و آیا اصلا بالذات فکر به این موضوع ارزش دارد یا نه !؟
و در نهایت عذر! عذر از بابت اینکه شاید با رفتارم کسی را ناراحت کرده ام! عذر از بایت اینکه اینقدر صریح نوشتم و درد دلی کردم از روی عجز! امید که ببخشید ...

و با زهم تاکید اینکه این پست هفت بطن دارد و هر بطنش هفتاد بطن و نظراتی که مورد تایید مستقیم نگارنده نباشد تنها یک برداشت شخصی است و احتمالا غلط!


هذه شقشقه هدرت
تمم
ساعت یک و بیست دقیقه بامداد 14 خرداد ماه 1389


*. نالد به حال زار من امشب سه تار من
*. تشکر از همه دوستان خاصه آن بزرگوارانی که این چند هفته اخیر زیاد باهاشان صحبت کردم
*. درباره کامنت ها خواهشا صریح و شفاف نظر دهید و بدانید نظراتتان در این باره برایم بسیار ارزشمند است
*. تشکر ویژه از مصطفی و حسین -که حسین تازه بلاگ دار شده سر بزنید حتما-
*. راستی روز زن به هم دختران و مادران خجسته
*. حرف های فراوانی میخواستم بگویم که قطعا از پریشان گویی و پراکنده گویی این پست فهمیدید که نگفته ام ...
*. اشتباه نکنید از یکشنبه همان صابر سرحال و سرخوش رو میبینید ...
*.
*. ...




بعدا اضافه شد:

چند توضیحات واضحات و تکرار مکررات:
1. بازهم تکرار می کنم اگر نامی از اتاقی برده شد نه به رسالت آن کاری داشتم و نه به تمام افرادی که در آن هستند بلکه به چند تنی از بزرگوارانی که در آن اتاق رفت و آمد می کنند بود و باز هم اشاره می کنم که قصدم از نوشتن نه این بود که کسی با آنها صحبتی دعوایی یا مناظره ای داشته باشد و نه اینکه خدایی نکرده آنان را متهم کنند که نه بالعکس انگشت تمامی اتهامات به سمت خودم است، نوشتم تا کمی تامل کنیم که آیا برخی رفتارهایمان درست است یا نه و در این میان البته آسیب شناسی ای از قشر مذهبی و چادری جامعه یمان -که کلان تر از دانشگاه است- هم مدنظرم بود که اشاره شده است و در باب این نقد آغوشم شدیدا برای شنیدن ادله و منطق هر کسی باز است که خودم را اصلاح کنم اما از اینکه آبرو ریزی شود و یا پچ پچ هایی شود و تهمتهایی روا شود متنفرم ...
2. راستش را بگویم جز این استدلال که: «هذه شقشقه هدرت» هیچ منطق و دلیلی برای آپ کردن این پست نداشتم و این تنها بخشی بود و قطره ای از یک دریای مواج بی انتها ...
3. باز هم تاکید می کنم که این رفتارها و تهمت ها برای چون منی که زیاد درجهت عرف پیش نمی رم و زیاد ساختار شکنی و سنت شکنی می کنم پشیزی هم اهمیت ندارد و قصدم از این نوشته تلنگری بود به همه -من جمله خودم که آهای کجا داری میری!؟- وگرنه اگر برایم مهم بود که همون سالهای پیش می رفتم، هدفم از گفتن ام الفساد و قضایای اینچنینی برای خودم نه درد دل و نه دل خوری بود بلکه این ها را گفتم که بگویم نه خر نیستم و می دانم چه حرف هاست پشت سرم -درست یا غلط!- و اینکه همه مان بشینیم و فکر کنیم که برای حرف های نوینی که زده می شود چه باید کرد و چه باید گفت و چگونه رفتار کرد و لحظه ای تامل کنیم به این حرف های جدید وگرنه این لاشه بد بوی متعفن حقیر بنده تا چند ماهی بیشتر مهمان سفره هاتان نخواهد بود ...
4. ممنونم از تمام عزیزانی که بازخوردهای خوبی دادند و فریاد می زنم که خدارا شاکرم که مرا در مسیر این دوستان بزرگوار قرار داد ...
5. باز هم تاکید می کنم که من حالم نه بد است و نه انرژی ام تحلیل رفته و با انرژی بیش از بیش در روز یکشنبه پا به 409 خواهم نهاد و د این چند ماه باقی مانده خواهم ماند و خواهم خندید و خواهم خنداند که من بی منان خویشم در 409 زیستن نخواهم کرد ...
6. زیاده عرضی نیست ...