« ... می خواهی بروی، از تنهاییت و این اتاق لعنتی خسته شده ای؛ با خودت می گویی گور پدر همه چی! لباس هایت را می پوشی! لب پنجره می روی؛ از طبقه هفتم این خانه آدم ها ریزه ریزند،مثل کولونی های مورچه های شاد! از دور چیزهایی را تشخیص می دهی؛ عده ای مست و شاد و در حال پای کوبی؛ سر و صدای عجیبی است: یک سو جلال همتی است انگاری و دیگر سو جیغ و داد شادی جماعتی دختر و صداهای ترقه هایی که با این های و هوی و «فریاد» شجریان برای خودش سمفونی معناداری شده است! یهو به خودت می گویی بروم که چه!؟ می شینی؛ چشم هایت را می بندی و از مخلوط بین «میخواهم فریاد بلندی بزنم» شجریان و های و هوی جیغ های بیرون؛ تنهاییت را مرور می کنی ...»
×. عنوان قطعه ای از حسین منزوی ...
×. این هم از چهارشنبه ما ...
تنهایی سکوت
پاسخحذفسکوت تنهایی
تنهای سکوت سکوت تنهایی، تنهایی تنهایی تنهایی
فقط سکوت...
به قول خودتون:
پاسخحذفبزنین ترک بعدی ...
ای مهربان تر از برگ در بوسه های باران
...
نزنیمم البته خودش میرسه به اونجا
حذفبالاخره تونستم بعد از قرنها بلاگت رو باز کنم
پاسخحذفاونم چون تو ترکیه هستم و اینجا آزادی اینترنتی به وفور یافت می شه
رخنا رو خیلی دوستش دارم
پاسخحذفاما خب برش می گردونم...
انگار یکی دیگه بهش بیشتر احتیاج داره.
...
ای بابا...
پاسخحذفچهارشنبه سوزی رو فقط مزاحمت می دونم
فک کن منصور و بچه های سمندریان رفتن امسال قاشق زنی...
فک کن منصور ترشیده بشه...
فک کن ...
کی میگیره اینو آخه!