ادای دین - 16: منزوی و خیال خام !

خیال خام پلنگ من به سوی ماه جهیدن بود
و مـاه را زِ بلندایش به روی خاک کشیدن بود

پلنگ من ـ دل مغرورم ـ پرید و پنجه به خالی زد
که عشق ـ ماه بلند من ـ ورای دست رسیدن بود

گل شکفته ! خداحافظ، اگرچه لحظــه دیـــدارت
شروع وسوسه‌ای در من، به نام دیدن و چیدن بود

من و تو آن دو خطیـم آری، موازیــان به ناچاری
که هردو باورمان ز آغـاز، به یکدگــر نرسیدن بود

اگرچه هیچ گل مرده، دوباره زنده نشد امّا
بهار در گل شیپـوری، مدام گرم دمیدن بود

شراب خواستم و عمرم، شرنگ ریخت به کام من
فریبکــار دغل‌پیشه، بهانه ‌اش نشنیـدن بود

چه سرنوشـت غم‌انگیزی، که کرم کوچک ابریشم
تمام عمر قفس می‌بافت، ولی به فکر پریدن بود

حسین منزوی

*. تا جایی که ذهنم پاسخگوست تاحالا یک شعر کامل از شاعری در این بلاگ گذاشته نشده، اما چه کنم که از این شاهکار منزوی مدت هاست نتوانسته ام بگذرم و امشب بعد از مدت ها کلنجار رفتن با خودم که نه بازنشر کامل یک غزل جزو رسالت های این بلاگ نیست؛ این پست را آپ کردم.

نمیدونم شاید مخاطب این بلاگ حسی نسبت به این شعر نداشته باشه و توجهی نکنه -که حقیقت می دونم مخاطبان این بلاگ آنقدر ظریفند که می فهمند- اما این غزل زندگی کردنی است ...