روایتی نزدیک از جهان آینده
دهان های باز، شکم های گرسنه
------------------------------------------------------
چاپ شده در روزنامه شهروند - شنبه 3 آذرماه
لینک دائم مطلب (+)
پی دی اف صفحه (+)
صابر خسروی | «طبق آمار، سالانه ۸۰ میلیون دهان باز به دهان های فعلی جهان اضافه می شود؛ یعنی تقریبا هرماه به اندازه یک تهران دهان جدید». این را دکتر حسینی نیا، معاون امور تعاون وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی، در سخنرانی افتتاحیه همایش «کارآفرینی، رویای خوشمزه» در دانشکده کارآفرینی دانشگاه تهران بیان کرد. مساله ای که باعث می شود طبق پیش بینی ها و با توجه به رشد ۷.۱درصدی رشد جهانی، در صورتی که مصرف سرانه را ثابت فرض کنیم، در ۲۰۲۰ به ۴.۶ میلیارد تن غذا برای ۸میلیارد نفر جمعیت کرهزمین نیازمند باشیم. همچنین با در نظر گرفتن این نکته که کارخانه تولید زمین از زمان خلقت در جهان متوقف شده و دیگر زمین جدیدی به زمین های فعلی جهان اضافه نمی شود، در می یابیم مساله بهره وری زمین، یکی از
کلیدی ترین مسائل حوزه کشاورزی در جهان است. به نسبت ۴۰سال گذشته میزان زمین تعلقی به هر فرد (سرانه زمین کشاورزی برای تولید غذای هر فرد) نصف شده است؛ روندی که کماکان با توجه به رشد جمعیت جهان، رو به کاهش است و لذا توجه دولت ها و سیاستگذاران از حوزه تولید به سمت بهره وری حداکثری تولید سوق پیدا کرده است و امروزه بخش تحقیق و توسعه در حوزه کشاورزی به یکی از مهمترین و سودآورترین بخش ها بدل شده است. این عضو هیأتعلمی دانشگاه تهران همچنین افزود که نتایج حاصل از برآوردهای سازمان خواربار جهانی (FAO) نشان می دهد که در وضع فعلی و حتی باتوجه به وضع نامطلوب خاک و آب، ایران قادر خواهد بود تا ۴برابر ظرفیت فعلی، به تولید محصولات کشاورزی پرداخته و برای جمعیتی حدود۳۰۰میلیون نفر تولید غذا کند؛ امری که با سرمایه گذاری و توجه دولت می تواند به یکی از پرسودترین بخش های صادراتی کشور بدل شود. اما کمبود توجه و خاصه توجه بد به حوزه کشاورزی از جانب دولت باعث شده است تا کماکان این بخش، به لحاظ سرمایه گذاری های داخلی و خارجی چندان مطلوب عمل نکرده و کماکان حوزه کشاورزی چندان رغبتی را برای دیگران فراهم نیاورد و این درحالی است که این بخش ۱۵درصد اشتغال و ۳درصد تولید ناخالص ملی ایران را تشکیل می دهد. اما بهگفته دکتر حسینی نیا تاسفبارتر از همه این است که به لحاظ تنوع آبوهوایی ایران رتبه اول را دارد و در ۲۶محصول اصلی کشاورزی مثل پسته و زعفران رتبه تولیدی ایران زیر ۷ است اما به دلیل عدم سرمایه گذاری های مطلوب در زنجیره تامین این اقلام، سود اصلی و ارزش افزوده بالای محصولات نهایی به جیب دیگر کشورها می رسد؛ همانجا که زعفران ایرانی را ۱۴۰۰ دلار می خرند و تنها با بسته بندی مناسب به قیمت۷۲۰۰ دلار می فروشند یا از خرید خرما که ایران سومین تولیدکننده آن در دنیاست، بیش از ۵۰ محصول دیگر تولید می شود و این درحالی است که باید از خودمان بپرسیم سهم ما از آن ۵۰محصول چیست؟ ضرورت توجه دولت به جای تصدی گری در حوزه کشاورزی به سمت وظایف حاکمیتی و سهولت کسبوکار در این حوزه بهحدی ضروری است که اگر این مهم رخ ندهد، در آیندهای نهچندان دور شاهد دهانهایی باز و شکمهایی گرسنه در جای جای ایران باشیم.
*. دیگر یادداشت های مطبوعاتی (+)
اگر این آماری که شما میدید (ایران قادر خواهد بود تا ۴برابر ظرفیت فعلی، به تولید محصولات کشاورزی پرداخته و...) درست باشه ، ما حالا حالا شاهد این دهان های باز نخواهیم بود .
پاسخحذفچون وقتی شکم ها گرسنه باشن خیلی سریع برای استفاده از این ظرفیت فعلی دست به کار می شن و چیزی که معلومه اینه که جمعیت حالا حالاها به 300 ملیون نمیرسه!
پس نگران کمبود غذا بودن در ایران رو می تونیم به نسل های بعد واگذار کنیم .
همین الان واردات شدید داریم تو یه سری حوزه ها
حذفخیلی تحلیل تقلیل گرایانه ایه اینجور نگاه
دست بر قضا تجربه کشورهای فقیر هم نشون میده اینطور نشده
خیلی از کشورهای آفریقایی هم که الان در اوج فقرند به لحاظ پتانسیل کشاورزی در وضعیت خوبی هستند اما بالفعل نشده
همچنین این تحلیل رو باید گذاشت کنار ورود ایران به سی سال دوره ی خشکسالی خودش و این زنگ خطریه جدی