سه اشاره و یک پرسش در باب فیس بوک
---------------------------------------------------------
چاپ شده در روزنامه بهار مورخ شنبه 23 شهریور
لینک دائم مطلب (+)
پی دی اف صفحه (+)
اشاره اول: «جواد بیکاریا، از صبح نشستی پا فیسبوک.» این را یک کاربر، پای فیسبوک محمدجواد ظریف، وزیر امور خارجه جمهوریاسلامی ایران، نوشته است. ظریفتر آنکه چند پیام پایینتر از آن هم خود دکتر ظریف پاسخش را داده است: «حالا عیب داره جمعه رو با شما باشم؟!» این پاسخ در شبکههای اجتماعی، حتی فراتر از فیسبوک، به مثابه یک رمزگان جالب در میان بسیاری از اعضای این شبکهها دست به دست شد.
اشاره دوم: جامعهشناسی، لااقل بخشی از آن، با یک استراتژی کلی یعنی توزیع برابر قدرت در جامعه و بهتبع آن حق برابر برای سخن گفتن و حق متفاوت بودن مواجه بوده است. دست بر قضا یکی از عملکردهای جامعه مدنی و به تعبیر رامین جهانبگلو یکی از اهداف آن نیز ایجاد فضاهای گفتوگویی است که نه تنها جامعه مدنی آن را میان شهروندان بلکه میان شهروندان و دولت هم ایجاد میکند؛ به دیگر سخن جامعه مدنی پلی است میان شهروندان معمولی و دولت. هابرماس نیز درباره جامعه مدنی، از جامعهای سخن به میان میآورد که در آن ارتباط تحریف نشده برقرار شود؛ چشمانداز این فرآیند، یک جامعه عقلانی و دارای نظام ارتباطی است که در آن افکار آزادانه ارائه میشوند و در برابر انتقاد حق دفاع دارند.
اشاره سوم: «برای کسانی که به تو نیاز دارند، زمانی معین کن که در آن فارغ از هر کاری به آنان بپردازی. برای دیدار با ایشان به مجلس عام بنشین؛ مجلسی که همگان در آن حاضر توانند شد و برای خدایی که آفریدگار توست، در برابرشان فروتنی نمایی و بفرمای تا سپاهان، یاران، نگهبانان و پاسپانان به یک سو شوند تا سخنگویشان، بیهراس و بیلکنت زبان، سخن خویش بگوید که من از رسول خدا- صلیالله علیه و آله- بارها شنیدم که میگفت: پاک و آراسته نیست امتی که در آن، امت زیردست نتواند بدون لکنت زبان، حق خود را از قویدست بستاند. پس درشتگویی یا عجز آنها را در سخن گفتن تحمل نمای و تنگحوصلگی و خودپسندی را از خود دور ساز تا خداوند درهای رحمتش را روی تو بگشاید و ثواب طاعتش را به تو عنایت فرماید» (بخشی از نامه امیر مومنان، حضرت علی (ع) به مالک اشتر).
پرسش: برای آنها که در سالهای اخیر فیسبوک، توییتر و دیگر شبکههای اجتماعی اینترنتی را صرفا به عنوان ابزار جنگ نرم برای براندازی جمهوریاسلامی ایران معرفی کرده و وجود چنین شبکههایی را تنها تهدیدی علیه امنیت ملی تلقی کردند
و هرجا سخن از تبدیل این تهدید به یک فرصت شد، جز حاشیهسازی کاری نکردند، شاید این پرسش، پرسشی تاملبرانگیز باشد: در عصر حاضر، یعنی عصر ارتباطات، به راستی چند فضای بدیل را میتوان برای این شبکههای اجتماعی برشمرد که در آن مردم، بیلکنت زبان و بیدرنگ زمان، به راحتی با حکامشان (بخوانید خدمتگزارانشان) به گپ و گفت پرداخته و آرای خویش را ابراز کنند؟
*. دیگر یادداشت های مطبوعاتی (+)
من هنوزم به خیلی دلایل باورم نمیشه صفحه ی فیسبوک و توییتر ِ اینا واقعی باشه...
پاسخحذفباسه ظریف خودشه
حذفبقیه نه