اين شاهكار هنري را در همسايگي خانه يكي از بهترين دوستانم ديدم. شايد اگر من نوربرت لينتن بودم و اين گلدان در موزه آرميتاژ بود، ميشد تا ساعت ها درباره تلفيق رويش دو بعدي نقشها در وراي فضاي سه بعدي گلدان سخنراني كرد؛ مي شد صفحه ها در باب دهن كجي صناعت نقاشي بر قامت طبيعت گل الود آن زيرها نوشت؛ حالا بماند از تعبير شاعرانه آن شاخه گلي خشكي كه تكه اي از آن، خاك گرفته و رنجور بر روي بشقاب افتاده كه احتمالا در تصوير چندان مشخص نيست. اما اينجا تهران است و طبقه سوم آپارتماني در شمال غرب آن و من هم كسي نيستم جز يك عدد صابر آن هم از نوع خسرويش!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
اگه عضو نیستید و الان نمی دونین چجوری باید پیام بذارین توضیح میدم:
اگر گزینه نام/آدرس اینترنتی رو بزنین که خب نامتون و آدرس احتمالی بلاگتون رو وارد می کنین
اگر هم نخواستین با انتخاب گزینه ناشناس پیامتون رو بذارین فقط خب تهش یه اسم بذارین که من بفهمم با ناشناسای دیگه فرق دارین !!!!
بقیه گزینه ها رو هم نمی گم !
دهه اصلا چه معنی داره بخواین همشو بدونین !